نگارنده در اين رساله مطالب قرآن و تورات را به پنج بخش (الله ـ يهوه، فرشتگان، قصه ها، احكام ـ اخلاق) تقسيم كرده است، و ضمن تحقيق در وجوه اشتراك و افتراق آنها، سنت اسلامى و تلمود را نيز يادآور شده است، و ضمن بر شمردن تعداد قصه هايى كه در قرآن و تورات بوده، آنها را با هم مقابله و مقايسه كرده است، و مجموعاً اين قصه ها را به بخش هاى متعددى منقسم نموده كه مجموع آنها هجده قسم مى شود.
نگارنده در بخش اوّل رساله با استناد به آيه شريفه 112 سوره اخلاق و مزمور سيزدهم از مزامير تورات معانى «الله» و «يهوه» را توضيح داده و سپس به شرح صفات وارده خداوند در اين دو مورد پرداخته است، صفاتى از قبيل: متعالى بودن خداوند، تغييرناپذيرى خداوند، سرمدى بودن خداوند، قادر و متعال بودن خداوند، از جمله صفاتى هستند كه نگارنده با استناد به قرآن و تورات معانى آنها را توضيح داده است.
و به تناسب در باب لطف خداوند و اين كه وى اصل آفرينش و غايت آن است و پروردگار اعلى و پادشاه متعال است نيز عناوينى را ذكر و درباره آن نكاتى را بيان نموده است.
خداوند در وحى توحيدى خود را به عنوان هستى به نام معناى كلمه، بنيان و ريشه همه خوبى ها و آفريدگار جهان كه از روى لطف و قدرت مطلقش خلق كرده، شناسانده است، هيچ چيزى نمى تواند خارج از اراده او داراهى هستى و خوبى باشد، خداوند حيات را اعطا مى كند و سپس از آن محافظت و نگهدارى مى كند، بدون كمك مشيت الهى، خلقت آناً به حالت نيستى كه از آن برآمده و برخواهد گشت، اين از نشانه هاى تدبير و رحمت الهى است، به عقيده اشعياء نبى شدّت محبت يهوه نسبت به قومش از شدت محبت مادرى كه قوى ترين و لطيف ترين محبت هاست بيشتر است.
بخش دوم رساله كه عنوان آفرينش يا به تعبير تورات سفر پيدايش است نخست درباره پيدايش فرشتگان در آسمان و زمين پرداخته است، سپس عقيده اهل كتاب درباره وظايف فرشتگان در آسمان را با ذكر فرازهايى از تورات و آيات قرآن مجيد توضيح داده است.
از ديگر عناوين اين بخش عنوان «وحى» است، بررسى معناى وحى در قرآن و بيان آيات مبيّن وحى به همراه برداشت هاى نگارنده از تورات در اين زمينه مطالب اين قسمت را