جزئى در حديث، 9. مشابهت با سخن طبيبان و پزشكان، 10. روايات مربوط به عقل، 11.احاديث مربوط به زندگى خضر، 12. احاديث مخالف ادله، 13. مخالفت با صريح قرآن.
چ. ابن خلدون (732م ـ 806ق): 1. سنجش روايات با سرشت تمدن ها و جامعه بشرى، 2. سنجش احاديث با اصول و قواعد سياسى، 3. سنجش روايات با اصول عادات و رسوم.
ح. صاحب معالم (م 1011ق): 1. ركاكت الفاظ، 2. سستى مضمون، 3. مجازى بودن مدلول، 4. ظهور، 5. قراين دال بر صحت، 6. مطابقت با عمل متقدمان، 8. مخالفت با عامه.
خ. شيخ حر عاملى (م 1104ق): 1. موافقت با قرآن، 2. موافقت با سنت، 3. موافقت با ضروريات، 4. موافقت با احتياط، 5. موافقت با دليل عقلى، 6. موافقت با اجماع مسلمين، 7.موافقت با اجماع اماميه، 8. موافقت با شهرت اماميه ،9. موافقت با فتواى گروهى از علما.
د. وحيد بهبهانى (م 1206ق): 1. شهرت، 2. موافقت با كتاب، 3. موافقت با سنت، 4. موافقت با اجماع ،5. موافقت با عقل، 6. موافقت با تجربه.
ذ. علامه مامقانى (1290 ـ 1351ق): 1. موافقت با مشهور ،2. موافقت با اجماع.
ر. جمال الدين قاسمى (م 1984م / 1420ق): استفاده از بُعد روحانى و معنوى در تشخيص حديث جعلى.
ز. مصطفى السباعى (معاصر): 1. ركاكت الفاظ، 2. فساد معنا و مخالفت با بديهيات عقلى، قواعد اخلاقى و مسلمات تاريخ، 3. مخالفت با صريح قرآن، 4. مخالفت با حقايق تاريخى مسلم در عصر پيامبر، 5. موافقت با مذهب و عقيده راوى، 6. نقل يك نفر با اين كه انگيزه نقل بسيار است، 7. ثواب بيش از اندازه براى كارهاى كوچك. ^۱
ژ. حسين الحاج حسن (معاصر): 1. ركاكت الفاظ، 2. مخالفت با قواعد عامه عقلى و حسى، 3 . مخالف قواعد عمومى اخلاق، 4. مخالف امور مسلم پزشكى، 5. مخالفت با اصول عقيدتى و ضروريات شريعت، 6. مخالفت با سنن الهى در نظام هستى، 7. مخالف قرآن، سنت قطعى و مسلمات دين و شريعت، 8. سخافت مضمون نزد عقلا، 9. مخالفت با حقايق تاريخى عصر پيامبر، 10. موافقت با مذهب راوى، 11. داشتن انگيزه هاى