مى‏فرمايد: (وَ عَلَّمَكَ ما لَمْ تَكُنْ تَعْلَمَ وَ كانَ فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكِ عَظيماً)^۱ و بخشى از اين فضل بزرگ كه درباره او روا داشته، آن است كه: حقيقت قرآن را پيش از آنكه صورت كتاب نازل شود، بر قلبش و صورت كلام را بر گوشش و صورت متكلّم را كه همان فرشته است بر چشمش نازل كرده و فرموده است: (وَ أَنْزَلَ التَّوْريةَ وَ الْاِنْجيلَ مِنْ قَبْلُ هُدىً لِلنّاسِ)^۲؛ يعنى اى محمّد گمان مبر كه فرو فرستادن كتاب‏هاى ديگر بر پيغمبران همانند فرو فرستادن قرآن به‏حق و حقيقت بر قلب توست. لذا هنگام تجلّى انوار قرآن و حقايق رازهايى كه بين من و تو در مقام «او ادنى» است، اسرارى كشف مى‏شود كه فرشتگان مقرّب و رسول مرسل بر آن آگاهى نمى‏يابند و كتاب‏هاى آسمانى به‏صورت ظاهر بر پيغمبران نازل و در صفحات و اوراق نوشته مى‏شد؛ به‏طورى كه هر خواننده‏اى آن را مى‏خواند و در هدايتش پيغمبران و پيروانشان يكسان‏اند، چنان‏كه فرمود: (هُدىً لِلنّاسِ) همه را فرامى‏گيرد؛ چون بيشتر متن تورات، احكام ظاهرى است. (اى پيغمبر) تو و اهل بيت نبوّت تو اختصاص به هدايت داريد كه انوار قرآن بر قلبت تجلّى يافته است. ^۳۴