بتواند با لطف و مهربانى از اشاعه آنها جلوگيرى كند، بدون داشتن قصد تجسّس و تفحّص از اوضاع و احوال و وقايع، اقامه حدود مقرّر از جانب خداوند متعال را تعطيل نكند؛
9. داراى قلبى شجاع باشد و از مرگ بيم نداشته باشد كه عالم آخرت بهتر و برتر از دنياست؛
10. جواد و بخشنده نعمتها و عطايا باشد؛ زيرا خزائن رحمت و نعمت الهى تا ابد باقى و بى‏خلل و نقصان‏ناپذير است؛
11. شادمانى و بهجت او در خلوت و مناجات با خدا از همه خلايق بيشتر باشد؛ چرا كه او عارف به مقام حق و عظمت و جلال اوست و حق تعالى منبع حسن و جمال و در حسن و جمال از كلّيّه موجودات، اجلّ و ارفع است؛
12. سخت‏گير و لجوج نباشد و دعوت به اقامه عدل و انصاف را به‏آسانى بپذيرد و در انجام آن به‏سرعت گام بردارد و در دعوت به اقامه ظلم و جور و عمل قبيح بسيار سخت‏گير باشد و از پذيرفتن آن امتناع ورزد. ^۱ به‏اعتقاد صدرا، همه اوصاف دوازده‏گانه از لوازم و شرايط سه‏گانه‏اى است كه در بخش اوّل بيان شد. به‏نظر وى، اجتماع اين خصايص در شخص واحد بسيار نادر است مگر يكى بعد از ديگرى. ^۲

4. امتيازات پيامبران

عظمت و اهمّيّت مقام پيامبرى اقتضا دارد كه پيامبران الهى از ويژگيها و امتيازات معنوى خاصّى برخوردار باشند. وجود اين امتيازات، افزون بر آنكه براى پذيرش اين مسئوليّت خطير و انجام شايسته آن ضرورت دارد، زمينه مناسبى را براى پذيرش دعوت آنان فراهم مى‏آورد. خواست طبيعى مردم، آن است كه راهنمايان و رهبران دينى آنان افرادى برگزيده و ممتاز باشند و پذيرش پيامبرى شخصى كه هيچ