الانبياء صلى اللَّه عليه و آله تناسب تام داشته باشد، ايشان در اين باره مى‏فرمايد:
مقام سيادت و خاتميّت پيامبر اكرم صلى اللَّه عليه و آله اقتضا دارد كه تحدّى قرآن به علوم، حكمتها و معارف الهى آن باشد كه با يافته‏هاى همه اهل عالم [ يعنى الهيّاتى كه بشر با افكار و اوهام خود ساخته‏] مخالف است... پس واجب است كه تحدّى به يادآورى دين فطرى باشد كه براى همگان واضح است؛ دينى كه همه اديان [ غيرالهى‏] را باطل مى‏كند و با ادراك تمام افراد بشر مطابق است؛ حتّى اطفال مميّزى كه به نخستين مرتبه ادراك رسيده‏اند، بدون اينكه به اقامه براهين فلسفى يا مكاشفات عرفانى نياز داشته باشند، تا اينكه همگان خدا را بيابند و او را به خود او بشناسند و وجدان كنند و اين چيزى است كه عقول را متحيّر مى‏سازد و بشر را از آوردن مثل آن عاجز مى‏كند.
چنان كه پيشتر بيان شد، وجدان و يافتن خداوند و آشنايى فطرى بشر با تعاليم رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله از نظر مرحوم ميرزا مهدى اصفهانى، بهترين و تنها شاهد صدق كسى است كه مردم را به اين امور يادآورى مى‏كند و معارف قرآن - كه معجزه جاودان پيامبر خاتم صلى اللَّه عليه و آله است - چيزى جز تذكار به امور فطرى نيست.

نتيجه‏

با توجّه به مطالبى كه گفته شد، از نظر ميرزا مهدى اصفهانى راه شناخت پيامبر، منحصر در معرفت خداوند است. خداى متعال پيامبر رادر عوالم پيشين به بندگان شناسانده و آنها همچون معرفت پروردگار، به معرفت فرستادگان او نيز مفطورند. با اين حال، چون خود را به بندگانش شناسانده و عقل را - كه ذاتاً كاشف حسن و قبح است - به آنان عطا فرموده، تذكار پيامبر به اين امور، عين شهادت خداوند بر صدق دعوت رسول خويش و عين معرّفى او به بندگان است. معجزه پيامبر نيز چيزى جز يادآورى به اين امور نيست و با رسالت خاتم پيامبران صلى اللَّه عليه و آله تناسب تام دارد و آوردن چنين معجزه‏اى توسّط پيامبر صلى اللَّه عليه و آله ، خود شاهدى ديگر است بر اين حقيقت كه معرّفى رسول، فعل خداونداست.