منظور از «عترت» همان «اصحاب كساء» هستند كه خداوند هرگونه پليدى را از آنها زدوده... محبت و احترام آنها را واجب مؤكّد نموده و احدى را در كوتاهى از اين وظيفه معذور نديده است...
تلازم كتاب و عترت استمرار دارد تا روزى كه در حوض بر آن حضرت وارد شوند. و اين بيان پيامبر، اشاره، بلكه تصريح است به اينكه قرآن و عترت همسنگ يكديگر هستند...
از اين حديث، استفاده مىشود كه تا روز رستاخيز، بايد در هر زمانى، كسى از عترت طيّب و طاهر، شايسته تشبّث و تمسّك در روى زمين باشد، تا اين فرمان اكيد بر تمسّك به او متوجّه باشد؛ چنانكه قرآن نيز چنان است.
از اين رهگذر آنها براى اهل زمين اماناند؛ بهگونهاى كه اگر آنها از روى زمين برداشته شوند، همه اهل زمين از بين مىروند. ۱
اميدواريم در آيندهاى نه چندان دور، كتاب مستقلّى در اين رابطه منتشر و ابعاد مختلف اين حديث شريف را مشروحاً بيان كنيم.
