او آنها را در آنجا در سلولهاى تنگ و بسته (مطبق) زندانى كرد.
هنگامى كه خبر شورش محمد به او رسيد، شروع به كشتن يك يك آنها نمود. علاوه بر عدّه‏اى كه قبلاً آنها را مجازات كرده بود، افراد ذيل نيز به قتل رسيدند:
عبداللَّه‏بن الحسن‏بن (امام) حسن‏بن على (762/145 - 690/170)؛ برادرش، الحسن (763/145 - 696/77)؛ برادر ديگرش، ابراهيم الغمر (762/145 - 697/78)؛ پسرحسن، على الاكبر (763/146 - 720/101)؛ پسران ديگر حسن؛ عبداللَّه الثانى (763/145 - 718/99)؛ پسر سوم، العباس (762/145 - 728/110)؛ پسر ابراهيم، اسماعيل (فوت 763/145)؛ نوه عبداللَّه، على‏بن محمد الحسنى (فوت 763/146). علاوه بر اين هشت نفر، دو نفر ديگر نيز مجازات شدند. پسر برادر عبداللَّه،ابراهيم الغمر، محمد الأصغر (762/145 - 743/125 حدود) كه به نام الديباج ناميده مى‏شده است. دليل اين نام، زيبايى چهره‏اش بوده است (ديباج نام يك پارچه ابريشمى مى‏باشد.) او در ربذه به حضور المنصور آورده شد، المنصور به او گفت: «آيا تو همان كسى هستى كه او را ديباج مى‏خوانند؟» پسر پاسخ داد: «آرى»
گفت: «به خدا قسم، تو را چنان خواهم كشت كه پيش از اين هيچ‏كس از خاندانت را آنگونه نكشته باشم.» پس ديباج را به هاشميه برد، آنگاه پايه‏هاى يك بنا را ويران ساخت و دستور داد كه بر روى بدن زنده وى عمارت ديگرى را بنا كنند. ^۱
محمدبن عبداللَّه‏بن عمربن عثمان‏بن عفان (762/145 - 719/100) نيز از كشته‏شدگان مى‏باشد. او برادر ناتنى عبداللَّه‏بن الحسن بود كه از مادر با هم برادر بودند، وى بيش از آنكه حامى خانواده خودش بنو اميه باشد، حامى بنوالعباس بود.

عبداللَّه بسيار او را دوست مى‏داشت و دخترش را به ازدواج ابراهيم‏بن عبداللَّه