علاوه بر آن، مروان گفت كه محمدبن عبداللَّه پسر يك كنيز (ام‏ولد) نبوده است، چرا كه فرزند كنيز بودن، يكى ديگر از نشانه‏هاى مهدى است. خليفه عباسى منصور، كه نامش عبداللَّه بود، نيز نام پسرش را محمد (المهدى) ناميد كه بعد از او به خلافت رسيد.
امّا ابوالفرج از مسلم‏بن قتيبه نقل مى‏كند: «ابوجعفر (منصور) به دنبال من فرستاد. من به نزد او رفتم و گفتم: «محمدبن عبداللَّه قيام كرد و خود را مهدى ناميد. قسم به خدا كه او مهدى نيست. به تو چيزى مى‏گويم كه پيش از تو به احدى نگفته‏ام و بعد از تو نيز به كسى نخواهم گفت، به خدا سوگند كه پسر من، آن مهدى كه آن حديث در موردش بيان شده نمى‏باشد، امّا (من او را چنين ناميدم) من معتقدم چنين نامگذارى‏اى قدر و منزلت او را خواهد افزود و براى آينده او خوب خواهد بود.» ^۱
از تمام آنچه گفتيم، پيداست كه در نيمه اوّل قرن دوم (هشتم ميلادى) نشانه‏هاى خاصّ مهدى (موعود) كاملاً معروف و شناخته شده بوده است. (همان‏طور كه به صورت دقيق در احاديث بيان شده بود.) (نشانه‏هايى از قبيل) اينكه او از نسل امام حسين مى‏باشد، مادر او كنيز است (از اين مطلب، حتّى مروان نيز مطّلع بوده است) و اينكه دوره‏اى خواهد آمد كه او مدتى را در غيبت به سر مى‏برد. (و اين دليل آن بوده كه چرا محمّدبن عبداللَّه، به اصرار پدر و هم به تصميم خودش، خود را پنهان مى‏كرده، با اينكه در دوره بنى‏اميّه، هيچ ضرورت سياسى براى اين كار وجود نداشته است.)
همچنين به نظر مى‏رسد كه تنها حديثى كه به ما رسيده و بيان مى‏كند كه پدر حضرت مهدى، همنام پدر حضرت پيامبر مى‏باشد، تنها به اين علّت بيان شده كه باقى احاديثى هم كه در مورد حضرت مهدى گفته شده، با اين محمدبن عبداللَّه و المهدى خليفه عباسى قابل اطلاق باشد.