رسيدن به آن عاجز و ناتوان‏اند. اين رؤيت در عالم ذرّ (= عهد و ميثاق) براى همگان رخ داده و همه انسان‏ها به خواست الاهى، آن را دريافت كرده‏اند و خداوند متعال با توجّه به همين رؤيت آنها را مخاطب قرار داده و فرموده است: «ألست بربّكم». بر اساس روايتى كه پيش از اين در تفسير آيه مذكور مطرح شد، اين معرفت در عالم ذرّ به رؤيت عيانى براى انسان‏ها حاصل شده است. امّا به نظر مى‏رسد رؤيت در اين دنيا به مؤمنان اختصاص دارد و ديگر بندگان الاهى يا به طور كلّى از آن بى‏بهره‏اند و يا در موقعى خاص و براى اتمام حجّت، برايشان رخ مى‏دهد.
از اين رؤيت قلبى در روايات با تعابير مختلفى ياد شده است. از جمله: «لقاء اللَّه»، «زيارت خدا»، «وجدان خدا»، «وصال خدا»، «قرب خدا»، «تجلّى خدا»، «شهود خدا»،^۱ «ظهور خدا» و «نظر به خدا». در اينجا براى روشن شدن مطلب، روايتى ديگر در اين خصوص نقل مى‏شود: امام رضا عليه السلام به حسين‏بن بشار فرمود:
يَا حُسَيْنُ، إِنْ أَرَدْتَ أَنْ يَنْظُرَ اللَّهُ إِلَيْكَ مِنْ غَيْرِ حِجَابٍ وَ تَنْظُرَ إِلَى اللَّهِ مِنْ غَيْرِ حِجَابٍ فَوَالِ آلَ مُحَمَّدٍ وَ وَالِ وَلِيَّ الْأَمْرِ مِنْهُمْ.
قَالَ: قُلْتُ أَنْظُرُ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ؟!
قَالَ: إِي وَ اللَّه... .^۲
اى حسين، هر گاه خواستى خدا بدون حجاب به تو نگاه كند وتو بدون حجاب او را نگاه كنى، آل محمّد را ولىّ خويش قرار ده و ولى امر از آنها را ولىّ خويش بدان.
گفتم: به خداى عزّوجلّ نگاه كنم؟!
فرمود: آرى به خدا سوگند ... .