بداء در لغت به معنای ظهور شئ بعد از پنهان بودنش و حصول علم بعد از جهل است. شیعه بر عدم انتساب این معنا به خداوند اتفاق نظر دارد و افرادی که این اتهام را به امامیه زده‌اند، افترا و دروغی بر آنان بسته‌اند که شیعه از آن مبرّاست.۱
سپس معنای صحیح بداء را بیان کرده، از روایاتی یاد می‌کند که در اثبات بداء به حدّ تواتر رسیده است وی در ادامه، نظر دانشمندان را در بیان معنای بداء ارائه کرده است.۲
شبّر در بیان مباحث مربوط به شفاعت می‌نویسد:
معتزله با استناد به آیاتی مانند آیه 48 سوره بقره۳ شفاعت را در معنایی که مورد نظر ماست، رد می‌کنند و به جاودان بودن گناهکاران در جهنم معتقدند.
او سپس به بیان معنای این آیه پرداخته و با استفاده از آیات و روایات فراوان، عقیده امامیه در باره شفاعت را اثبات کرده است.۴ همو ذیل برخی روایات نیز با عناوین تتمه و تبصره، به براهین کلامی و عقلی۵ متعدد استناد جسته و مباحث مفصلی در باره آنها بیان کرده است.۶
نتیجه
1. انگیزه اصلی شبّر از پرداختن به شرح روایات مشکل در مصابیح الأنوار، دفاع از مبانی اعتقادی شیعه بوده است. از این رو، وی در جایگاه متکلمی چیره‌دست ضمن کند و کاوهای علمی خود، از ارکان فکری و اعتقادی تشیع دفاع کرده و گاه از رهگذر بحث‌های کلامی مفصل به تبیین احادیث مشکل در این حوزه پرداخته است.
2. شبّر کوشش کرده است در جمع روایات، همه احتمالات موجود را بیاورد تا به وجه قابل قبولی از احادیث مشکل دست یابد؛ هر چند خود گاه این تأویلات متعدد را قابل مناقشه نیز دانسته است.
3. شبّر از مبانی گوناگون مانند مراجعه به آیات و روایات، توجه به معانی واژگان، استفاده از علوم عربی، توجه به تاریخ، پذیرش وقوع عناصری مانند تصحیف، توجه به
1.. همان، ج۱، ص۳۳.
2.. همان
3.. «وَ اتَّقُوا یَوْماً لا تَجْزی نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَیْئاً وَ لا یُقْبَلُ مِنْها شَفاعَةٌ وَ لا یُؤْخَذُ مِنْها عَدْلٌ وَ لا هُمْ یُنْصَرُون» .
4.. همان، ج۲، ص۱۵۷ - ۱۶۱؛ نمونه‌های بیشتر را ر.ک: همان، ج۱، ص۷۲ و ۱۱۳؛ ج۲، ص۳۱.
5.. همان، ج۲، ص۲۲۹.
6.. همان، ج۱، ص۱۰۸ - ۱۱۰.
