تكامل مادّى و معنوى است‏^۱ و بدون شادى ، زندگىِ كامل و حيات طيّبه ، تحقّق نمى‏يابد .
در منابع اسلامى ، شادى و سرور ، مورد ستايش قرار گرفته و غم و اندوه ، نكوهش شده است . در قرآن كريم تأكيد شده است كه اولياى الهى ، ترس و اندوهى ندارند :
(أَلَا إِنَّ أَوْلِيَاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لَا هُمْ يَحْزَنُونَ .^۲
آگاه باشيد كه به يقين ، اولياى خدا نه ترسى دارند و نه غمگين مى‏شوند) .
شادى ، يكى از ويژگى‏هاى زندگى بهشتى است . از منظر قرآن و روايات اهل بيت عليهم السلام بهشت برين ، سرشار از شادمانى و خالى از اندوه است :
(وَ لَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَسُرُورًا .^۳
و آنان را با خوشى و شادمانى روبه‏رو خواهد ساخت) .
و اهل بهشت ، دل‏هايى شاد ، چهره‏هايى گشاده و لبانى خندان دارند :
(وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُّسْفِرَةٌ * ضَاحِكَةٌ مُّسْتَبْشِرَةٌ .^۴
در آن روز ، [بهشتيان ]چهره‏هايى درخشان و خندان و شادمان دارند .)
در روايتى از پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله آمده كه مى‏فرمايد :
لا خَيرَ ... فِى الوَطَنِ إلّا مَعَ الأَمنِ وَالسُّرورِ .^۵
جز با امنيت و شادى ، خيرى در [زندگى‏] در وطن نيست .

رويكرد لذّت‏گرا دوباره در متون روان‏شناسى مطرح شده است ؛ از جمله ، در بحث شادكامى و نيز در بحث شادى و نشاط - كه دينر^۱ به مطالعه آن پرداخته -^۲و در مباحث كلّىِ نظريه شادكامى - كه توسط كاهمن‏^۳ و همكاران وى بررسى شده - ،
^۴
گفته شده كه اين مفهوم ، با رويكرد لذّت‏گرا پيوند دارد .
طبق گفته دسى و رايان ، در اين ديدگاه‏ها چنين عنوان شده كه شادكامى به يك معنا عبارت است از : وجود هيجان‏هاى مثبت و نبود هيجان‏هاى منفى و اين يعنى افزايش لذّت و كاستن از درد .
^۵
يورگنسن و نفستاد با ملاحظه ديدگاه سليگمن در مورد «شادكامى اصيل‏^۶»
^۷
مى‏نويسند كه : رويكرد لذّت‏گرا بر هيجان‏ها معطوف است» .^۸

شادى از ديدگاه اسلام‏

بررسى‏ها نشان مى‏دهد كه اسلام ، دينِ سرور و شادى است ؛ زيرا اين دين ، برنامه