۲۴۴.عَلقَمَةُ بنُ وائِلٍ عَن أبيهِ :صَلَّيتُ خَلفَ النَّبيِّ صلى الله عليه و آله فَكَبَّرَ حينَ افتَتَحَ الصَّلاةَ ورَفَعَ يَدَيهِ وحينَ أرادَ الرُّكوعَ وبَعدَ الرُّكوعِ ^۱ .

۲۴۵.الإمام عليّ عليه السلامـ في وَصفِ صَلاةِ رَسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله ـكانَ إذا قامَ إلَى الصَّلاةِ المَكتوبَةِ كَبَّرَ ورَفَعَ يَديهِ حَذوَ مَنكِبَيهِ ، ويَصنَعُ مِثلَ ذلِكَ إذا قَضى قِراءَتَهُ وأرادَ أن يَركَعَ ، ويَصنَعُهُ إذا رَفَعَ مِنَ الرُّكوعِ ، ولا يَرفَعُ يَدَيهِ في شَيءٍ مِن صَلاتِهِ وهُوَ قاعِدٌ ، وإذا قامَ مِنَ السَّجدَتَينِ رَفَعَ يَديهِ كَذلِكَ وكَبَّرَ ^۲ .

۲۴۶.الإمام الصادق عليه السلام :كانَ في وَصيَّةِ النَّبيِّ صلى الله عليه و آله لِعَليٍّ عليه السلام : . . . عَلَيكَ بِرَفعِ يَدَيكَ في صَلاتِكَ وتَقليبِهِما ^۳ .

۲۴۷.الإمام عليّ عليه السلام :رَفعُ اليَدَينِ فِي التَّكبيرِ هُوَ العُبودِيَّةُ ^۴ .

۲۴۸.الإمام الصادق عليه السلامـ فِي الرَّجُلِ يَرفَعُ يَدَهُ كُلَّما أهوى لِلرُّكوعِ والسُّجودِ وكُلَّما رَفَعَ رَأسَهُ مِن رُكوعٍ أو سُجودٍ ؟ ـ: هيَ العُبوديَّةُ ^۵ .

۲۴۹.عنه عليه السلام :رَفعُكَ يَدَيكَ فِي الصَّلاةِ زينَتُها ^۶ .

۲۵۰.مَنصورُ بنُ حازِمٍ :رَأَيتُ أبا عَبدِاللّهِ عليه السلام افتَتَحَ الصَّلاةَ فَرَفَعَ يَدَيهِ حِيالَ وَجهِهِ واستَقبَلَ القِبلَةَ بِبَطنِ كَفَّيهِ ^۷ .

۲۵۱.هِشامُ بنُ الحَكَمِ عَنِ الإِمام الكاظِمِ عليه السلام :قُلتُ لَهُ : لِأَيِّ عِلَّةٍ صارَ التَّكبيرُ في الافتِتاحِ سَبعَ تَكبيراتٍ أفضَلَ . . . قالَ : يا هِشامُ ، إنَّ اللّهَ تَبارَكَ وتَعالى خَلَقَ
السَّماواتِ سَبعًا والأَرَضينَ سَبعًا والحُجُبَ سَبعًا ، فَلَمّا أسرى بِالنَّبيِّ صلى الله عليه و آلهوكانَ مِن رَبِّهِ كَقابِ قَوسَينِ أو أدنى ، رُفِعَ لَهُ حِجابٌ مِن حُجُبِهِ ، فَكَبَّرَ رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آلهوجَعَلَ يَقولُ الكَلِماتِ الّتي تُقالُ فِي الافتِتاحِ ، فَلَمّا رُفِعَ لَهُ الثّاني كَبَّرَ ،فَلَم يَزَل كَذلِكَ حَتّى بَلَغَ سَبعَ حُجُبٍ ، وكَبَّرَ سَبعَ تَكبيراتٍ ، فَلِذلِكَ العِلَّةِ يُكَبَّرُ في الافتِتاحِ فِي الصَّلاةِ سَبعُ تَكبيراتٍ ^۸ .

۲۴۴.علقمه بن وائل از پدرش:پشت سر پيامبر نماز خواندم، هنگام آغاز نماز تكبير گفت و دستهايش را بالا برد و نيز هنگامى كه خواست به ركوع برود و پس از ركوع ^۹ .

۲۴۵.امام على عليه السلامـ در وصف نماز پيامبر ـ: هنگامى كه به نماز واجب مى ايستاد تكبير مى گفت و دستهايش را تا روبرى شانه هايش بالا مى آورد و هنگامى كه مى خواست به ركوع برود و نيز پس از برخاستن چنين مى كرد و هنگام نشستن در نماز، هيچگاه دستهايش را بالا نمى آورد و هنگامى كه از دو سجده بر مى خاست دستهايش را تا شانه هايش بالا مى آورد و تكبير مى گفت .

۲۴۶.امام صادق عليه السلام :سفارش پيامبر به على چنين بود: پيوسته دستهايت را در نماز بالا ببر و آن ها را (به طرف قبله) بچرخان ^۱۰ .

۲۴۷.امام على عليه السلام :بالا بردن دست در نماز، همان بندگى است .

۲۴۸.امام صادق عليه السلام :در باره كسى كه پيش از ركوع و سجود و نيز پس از سر برداشتنْ دستهايش را بالا مى آورد ، فرمود: آن بندگى است .

۲۴۹.بالا آوردن دستهايت در نماز ، زينت آن است .

۲۵۰.منصور بن حازم:امام صادق عليه السلام را در آغاز نماز ديدم كه دستهايش را تا برابر صورتش بالا آورد و كف هر دو دستش را رو به قبله كرد.

۲۵۱.هشام بن حكم :به امام كاظم عليه السلام عرض كردم : به چه علت بهتر است در
آغاز نماز هفت تكبير گفته شود؟ امام فرمود: اى هشام، همانا خداى تبارك و تعالى آسمانها را هفت، زمينها را هفت و حجابها را هفت عدد قرار داده است .پس هنگامى كه پيامبر را به معراج برد و فاصله اى به اندازه دو سر كمان يا كمتر از آن داشت، حجابى از حجابهايش را زدود . پس پيامبر تكبير گفت و آغاز به گفتن كلمه هايى كرد كه در شروع نماز گفته مى شود. سپس هنگامى كه حجاب دوم زدوده شد ، تكبير گفت و همينگونه بود ، تا به حجاب هفتم رسيد و هفت تكبير گفت. بدين علت، هنگام آغاز نماز هفت تكبير گفته مى شود.

الفصل الرابع عشر: التَّكبيرُ وآدابُهُ

۲۳۹.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :لِكُلِّ شَيءٍ صَفوَةٌ ^۱ وصَفوَةُ الصَّلاةِ التَّكبيرَةُ الاُولى ^۲ .

۲۴۰.عنه صلى الله عليه و آله :إنَّ لِكُلِّ شَيءٍ أنفَةٌ ^۳ وإنَّ أنفَةَ الصَّلاةِ التَّكبيرَةُ الاُولى ، فحافِظوا عَلَيها ^۴ .

۲۴۱.عنه صلى الله عليه و آله :مِفتاحُ الصَّلاةِ الطَّهورُ ، وتَحريمُهَا التَّكبيرُ ، وتَحليلُهَا التَّسلي ^۵ .

۲۴۲.الإمام الباقر عليه السلام :التَّكبيرَةُ الواحِدَةُ فِي افتِتاحِ الصَّلاة تُجزي ، والثَّلاثُ أفضَلُ ، والسَّبعُ أفضَلُ كُلُّهُ ^۶ .

۲۴۳.الإمام عليّ عليه السلام :لَمّا نَزَلَت هذِهِ الآيَةُ عَلى رَسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله : «إنّا أعْطَيناكَ الكَوثَرَ * فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَانحَر»^۷ قال النَّبيُّ صلى الله عليه و آله : يا جِبريلُ ، ما هذِهِ النَّحيرَةُ الَّتي أمَرَني بِها رَبّي ؟ قالَ : إنَّها لَيسَت بِنَحيرَةٍ ولكِنَّهُ يأمُرُكَ إذا تَحَرَّمتَ لِلصَّلاةِ أن تَرفَعَ يَدَيكَ إذا كَبَّرتَ وإذا رَكَعتَ وإذا رَفَعتَ رَأسَكَ مِنَ الرُّكوعِ ، فَإِنَّها صَلاتُنا وصَلاةُ المَلائِكَةِ الَّذينَ فِي السَّماواتِ السَّبعِ . قالَ النَّبيُّ صلى الله عليه و آله : رَفعُ
الأَيدي مِنَ الاِستِكانَةِ الَّتي قالَ اللّهُ عز و جل : «فَمَا استَكانوا لِرَبِّهِم وما يَتَضَرَّعونَ»^۸۹ .

فصل چهاردهم: تكبير و آداب آن

۲۳۹.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هر چيز گزيده اى دارد و گزيده نماز، تكبير نخستين است.

۲۴۰.هر چيز آغازى دارد و آغاز نماز ،تكبير نخستين است . پس بر آن مواظبت ورزيد .

۲۴۱.نماز، با طهارت گشوده مى شود، با تكبير گفتن آغاز مى گردد و با سلام دادن پايان مى پذيرد .

۲۴۲.امام باقر عليه السلام :يك تكبير، براى آغاز كردن نماز كافى، سه تكبير بهتر و هفت تكبير بهترين است .

۲۴۳.امام على عليه السلام :هنگامى كه اين آيه بر پيامبر خدا صلى الله عليه و آله نازل شد: «ما به تو كوثر را بخشيديم. پس براى پروردگارت نماز بخوان و نحر كن» ، پيامبر فرمود: اى جبرييل، اين قربانى «نحر» كه پروردگارم مرا به آن فرمان داده، چيست؟ جبرييل گفت: آن، فرمان قربانى كردن نيست ، بلكه دستور مى دهد هنگام تكبير در آغاز نماز و ركوع و سر از ركوع برداشتن ، دستهاى خود را بالا ببرى كه نماز ما و فرشتگان هفت آسمان چنين است. پيامبر فرمود: بالا بردن دست همان فروتنى است كه خداى عز و جل فرمود: «براى پروردگارشان فروتنى و خاكسارى نكردند»^۱۰ .