احادیث داستانی پیروی از امام علی(ع)

کسی که از امام علی(ع) پیروی نکند در قیامت نابینا محشور می شود.

تفسیر فرات عن سُفیان:

قال لی أبو عَبدِ اللّهِ جَعفَرُ بنُ مُحَمَّدٍ(ع): یا سُفیانُ، لا تَذهَبَنَّ بِک المَذاهِبُ، عَلَیک بِالقَصدِ وعَلَیک أن تَتَّبِعَ الهُدی.

قُلتُ: یابنَ رَسولِ اللّهِ، ومَا اتِّباعُ الهُدی؟

قالَ: کتابُ اللّهِ، ولُزومُ هذَا الرَّجُلِ، یا سُفیانُ أنتَ لا تَدری مَن هُوَ؟

قُلتُ: لا وَاللّهِ، ما أدری مَن هُوَ!

قالَ: فَقالَ لی: وَاللّهِ لکنَّک آثَرتَ الدُّنیا عَلَی الآخِرَةِ، ومَن آثَرَ الدُّنیا عَلَی الآخِرَةِ حَشَرَهُ اللّهُ یومَ القِیامَةِ أعمی.

قالَ: قُلتُ: یابنَ رَسولِ اللّهِ، أخبِرنی مَن هذَا الرَّجُلُ؟ لَعَلَّ اللّهَ ینفَعُنی بِهِ.

قالَ: هُوَ وَاللّهِ أمیرُ المُؤمِنینَ عَلِی(ع)، مَنِ اتَّبَعَهُ فَقَد اُعطِی ما لَم یعطَ أحَدٌ، ومَن لَم یتَّبِعهُ فَقَد خَسِرَ خُسرانا مُبینا، هُوَ وَاللّهِ جَدُّنا عَلِی بنُ أبی طالِبٍ(ع).

یا سُفیانُ، إن أرَدتَ العُروَةَ الوُثقی فَعَلَیک بِعَلِی فَإِنَّهُ وَاللّهِ ینجیک. یا سُفیانُ، لا تَتَّبِع هَواک فَتَضِلَّ عَن سَواءِ السَّبیلِ.[۱]

تفسیر فرات ـ به نقل از سفیان ـ:

امام صادق(ع) به من فرمود: «ای سفیان! مراقب باش که مذاهب [و عقاید گوناگون]، تو را به این سو و آن سو نبرند. راه راست را در پیش بگیر و از هدایت، پیروی کن».

گفتم: ای فرزند پیامبر خدا! پیروی از هدایت، [به] چیست؟

فرمود: «[به پیروی از] کتاب خدا و ملازمت با این مرد. ای سفیان! آیا نمی دانی که این مرد، کیست؟».

گفتم: نه، به خدا، نمی دانم او کیست!

به من فرمود: «به خدا سوگند که تو دنیا را بر آخرت برگزیدی، و هر کس دنیا را بر آخرت برگزیند، خداوند در روز قیامت، او را نابینا محشور می کند».

گفتم: ای فرزند پیامبر خدا! مرا از نام این مرد، آگاه فرما. باشد که خداوند به واسطه او مرا سود برساند!

فرمود: «به خدا سوگند، او امیر مؤمنان علی(ع) است. هر کس از او پیروی کرد، به او چیزی عطا شد که به هیچ کس داده نشد، و هر کس از او پیروی نکرد، زیان فراوان نمود. به خدا سوگند که آن مرد، جدّ ما، علی بن ابی طالب(ع) است.

ای سفیان! اگر دستگیره استوار می خواهی، به علی چنگ بزن، که ـ به خدا سوگند ـ او تو را نجات می بخشد.

ای سفیان! از دلخواه خود، پیروی مکن که از راه راست، منحرف می شوی».


[۱]. تفسیر فرات: ص ۱۱۵ ح ۱۱۷، دانشنامه قرآن و حدیث ج ۴ ص ۱۹۰.