پیامبر(ص) برای کسانی که خالصانه با دیگران برادری می کنند، جایگاهی خوب در قیامت ترسیم فرموده است.
أعلام الدین:
قالَ النَّبی(ص): إنّی لَأَعرِفُ أقواما هُم عِندَ اللّهِ تَعالی بِمَنزِلَتی یومَ القِیامَةِ ما هُم بِأَنبِیاءَ ولا شُهَداءَ، تَغبِطُهُمُ الأَنبِیاءُ وَالشُّهَداءُ بِمَنزِلَتِهِم. فَقیلَ: مَن هُم یا رَسولَ اللّهِ؟
فَیقولُ: ناسٌ تَآخَوا فی روحِ اللّهِ عَلی غَیرِ مالٍ ولا سَبَبٍ قَریبٍ، ـ وَالَّذی نَفسی بِیدِهِ ـ إنَّ لِوُجوهِهِم نورا، وإنَّهُم لَعَلی نورٍ، لا یحزَنونَ إذا حَزَنَ النّاسُ، ولا یفزَعونَ إذا فَزَعوا. ثُمَّ تَلا قَولَهُ تَعالی:«أَلَا إِنَّ أَوْلِیاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَیهِمْ وَ لَا هُمْ یحْزَنُونَ»[۱].[۲]
أعلام الدین:
پیامبر(ص) فرمود: «من، مردمانی را می شناسم که در روز قیامت، نزد خداوند متعال، چونان من هستند. اینان، نه از پیامبران اند و نه از شهیدان؛ امّا پیامبران و شهیدان به مقام و منزلت آنان، غبطه می خورند».
گفته شد: اینان کیستند، ای پیامبر خدا؟
فرمود: «مردمانی که به خاطر خدا و بی چشمْ داشت مالی و یا پیوند خویشاوندی، با یکدیگر برادری می کنند. سوگند به آن که جانم در دست اوست، چهره های اینان را نورانیتی است، و وجودشان غرقه در نور است. آن گاه که [در قیامت] مردمان، اندوهگین می شوند، آنان را اندوهی نمی گیرد، و آن گاه که دیگران به وحشت می افتند، ایشان را وحشتی نمی رسد».
سپس این سخن خداوند متعال را تلاوت کرد: «هان! اولیای خدا را نه بیمی است و نه اندوهگین می شوند».
[۱].یونس: ۶۲.
[۲]. أعلام الدین: ص ۲۸۰، دانشنامه قرآن و حدیث: ج ۲ ص ۸۶.
