دعا در حق برادر دینی مثل آن است که صدهزار برابر آن را برای خود دعا کرده باشد.
الکافی عن إبراهیم بن هاشم:
رَأَیتُ عَبدَاللّهِ بنَ جُندَبٍ فِی المَوقِف، فَلَم أرَ مَوقِفا کانَ أحسَنَ مِن مَوقِفِهِ؛ ما زالَ مادّا یدَیهِ إلَی السَّماءِ ودُموعُهُ تَسیلُ عَلی خَدَّیهِ حَتّی تَبلُغَ الأَرضَ، فَلَمّا صَدَرَ النّاسُ قُلتُ لَهُ: یا أبا مُحَمَّد، ما رَأَیتُ مَوقِفا قَطُّ أحسَنَ مِن مَوقِفِک!
قالَ: وَاللّهِ ما دَعَوتُ إلّا لِإخوانی؛ وذلِک أنَّ أبَا الحَسَنِ موسی(ع) أخبَرَنی أنَّ مَن دَعا لِأَخیهِ بِظَهرِ الغَیبِ نودِی مِنَ العَرشِ: «ولَک مِئَةُ ألفِ ضِعفٍ»، فَکرِهتُ أن أدَعَ مِئَةَ ألفٍ مَضمونَةً لِواحِدَةٍ لا أدری تُستَجابُ أم لا.[۱]
الکافی ـ به نقل از ابراهیم بن هاشم ـ:
عبد اللّه بن جندب را در موقفِ [عرفات] دیدم و وقوفی نیکوتر از وقوف او ندیدم. پیوسته، دو دستش به سوی آسمان، بلند و اشک هایش بر گونه هایش روان بود، به طوری که به زمین می ریخت. وقتی مردم [از عرفات] باز گشتند، به او گفتم: ای ابو محمّد! هرگز وقوفی بهتر از وقوف تو ندیده ام.
گفت: به خدا سوگند که من، جز برای برادرانم دعا نکردم؛ زیرا ابو الحسن موسی [کاظم](ع) به من خبر داد که هر کس برای برادرش، پشت سرِ او دعا کند، از عرش ندا می آید: «و برای تو باد، صد هزار برابر [آنچه برای برادرت دعا و درخواست کردی]!». از این رو، من خوش نداشتم که یکصد هزار دعای تضمین شده را به خاطر یک دعا که نمی دانم مستجاب می شود یا نه، رها کنم.
[۱]. الکافی: ج ۲ ص ۵۰۸ ح ۶، دانشنامه قرآن و حدیث: ج ۲ ص ۱۱۲.
