وقتی که امام حسن(ع) و امام حسین(ع) در زمان کودکی، پیرمردی را دیدند که اشتباه وضو می گرفت، با یکدیگر برسر درست بودن وضو دعوای ظاهری کردند و قضاوت را به عهده ی پیرمرد گذاشتند. پیرمرد متوجه شد هردو وضو درست است و وضوی او اشتباه است.
المناقب لابن شهرآشوب:
إنَّ الحَسَنَ وَالحُسَینَ(ع) مَرّا عَلی شَیخٍ یتَوَضَّأُ ولا یحسِنُ، فَأَخَذا بِالتَّنازُعِ، یقولُ کلُّ واحِدٍ مِنهُما: أنتَ لا تُحسِنُ الوُضوءَ.
فَقالا: أیهَا الشَّیخُ کن حَکما بَینَنا یتَوَضَّأُ کلُّ واحِدٍ مِنّا سَوِیةً، ثُمَّ قالا: أینا یحسِنُ ؟
قالَ: کلاکما تُحسِنانِ الوُضوءَ، ولکنَّ هذَا الشَّیخَ الجاهِلَ هُوَ الَّذی لَم یکن یحسِنُ، وقَد تَعَلَّمَ الآنَ مِنکما، وتابَ عَلی یدَیکما بِبَرَکتِکما وشَفَقَتِکما عَلی اُمَّةِ جَدِّکما.[۱]
المناقب، ابن شهرآشوب ـ:
حسن و حسین(ع) بر پیرمردی گذشتند که خوب وضو نمی گرفت. آن دو با هم دعوای ظاهری راه انداختند و هر یک به دیگری می گفت: «تو خوب وضو نمی گیری!».
هر دو گفتند: «ای مرد کهن سال! تو میان ما داور باش. هر یک از ما جداگانه وضو می گیرد».
سپس گفتند: «کدام یک از ما خوب وضو می گیرد ؟».
پیرمرد گفت: شما، هر دو، خوب وضو می گیرید؛ امّا این پیرمرد نادان است که بلد نیست وضو بگیرد و اکنون، از شما فرا گرفت و به برکت شما و دلسوزی تان بر امّت جدّتان، به دست شما توبه کرد.
[۱]. المناقب لابن شهرآشوب ج ۳ ص ۴۰۰، دانشنامه امام حسین(ع) ج ۲ ص ۱۵۴.
