این داستان نشان می دهد که انبیا و امامان(ع) مقید به کار و تلاش شخصی برای جلب رزق و روزی مقید بوده اند حتی اگر کارگر و برده داشته اند.
الکافی عن أبی حمزة:
رَأَیتُ أبَا الحَسَنِ(ع) یعمَلُ فی أرضٍ لَهُ قَدِ استَنقَعَت قَدَماهُ فِی العَرَقِ، فَقُلتُ لَهُ: جُعِلتُ فِداک، أینَ الرِّجالُ؟
فَقالَ: یا عَلِی، قَد عَمِلَ بِالیدِ مَن هُوَ خَیرٌ مِنّی فی أرضِهِ ومِن أبی، فَقُلتُ لَهُ:
ومَن هُوَ؟ فَقالَ: رَسولُ اللَّهِ(ص) وأمیرُ المُؤمِنینَ، وآبائی(ع) کلُّهُم کانوا قَد عَمِلوا بِأَیدیهِم، وهُوَ مِن عَمَلِ النَّبِیینَ وَالمُرسَلینَ وَالأَوصِیاءِ وَالصّالِحینَ.
[۱]
الکافی ـ به نقل از ابو حمزه ـ:
امام کاظم(ع) را دیدم که در زمینش کار می کرد و دو پایش خیس عرق شده بود. گفتم: قربانت گردم! مَردانت کجا هستند؟
فرمود: «ای علی! کسانی با دستشان در زمینِ خود کار کرده اند که از من و پدرم بهتر بودند».
گفتم: آنها چه کسانی بودند؟
فرمود: «پیامبر خدا(ص)، امیر مؤمنان(ع) و پدرانم، همگی با دست خویش کار می کرده اند. این، کارِ پیامبران و فرستادگان و جانشینان و نیکان است».
[۱]. الکافی ج ۵ ص ۷۵ ح ۱۰، دانشنامه قرآن و حدیث ج ۱۰ ص ۲۲۲.