ساخت براى اظهار حجّت بودن ما و ايضاح جلالت شأن ما و اگر مى گفتى كه «معجزات ديدم» به اين معنى كه آنها را اضافه به او نمى كردى ، من انكار آن نمى كردم... الحديث ^۱ .

فصل سوم

از تضاعيف اخبارى كه در فصل سابق گذشت ، ظاهر گشت كه شيعه به اصطلاح ائمه ـ عليهم السلام والتحيه ـ كسى است كه از كل محرَّمات بل مكروهات اجتناب لازم شمرده و كلّ واجبات بل مستحبات را به فعل آورده [است] . و اگر كسى با وجود موالات اهل بيت طيّبين و معادات دشمنان ائمه معصومين ، فاعل حرامى يا تارك واجبى گردد ، او منسلك در سلك محبان و موالى است ، امّا شيعه به اصطلاح ائمه عليهم السلام نيست و اين مضمون با آنچه در همين تفسير عسكرى عليه السلام مروى است به حسب ظاهر منافى است ؛ چه در سوره بقره چنين است : «وَ اتَّقُواْ يَوْمًا لَا تَجْزِى نَفْسٌ عَن نَّفْسٍ شَيْـ?ا وَ لَا يُقْبَلُ مِنْهَا شَفَـعَةٌ وَ لَا يُؤْخَذُ مِنْهَا عَدْلٌ وَ لَا هُمْ يُنصَرُونَ»^۲ ترجمه ـ واللّه يعلم ـ : «بترسيد [از] روزى كه دفع نكند هيچ نفْسى از نفْس ديگر در آن روز چيزى از عذاب را و قبول كرده نشود در آن روز شفاعت شافعى و گرفته نشود از آن نفس فدايى و نه ايشان يارى كرده شوند» . و اين آيت به چند وجه مفسَّر شده [است] ؛ از آن جمله در تفسير امام حسن عسكرى عليه السلام چنين است كه حضرت صادق عليه السلام فرمود كه : مراد به اين روز روز مردن است / 34 / چه به درستى كه شفاعت و فدا بى نياز نمى كند از مردن آدمى را. امّا در روز قيامت پس ما و اهل ما دفع مى كنيم از شيعه خود كمال دفع كردن ؛ هر آيينه مى باشند بر اعراف كه ميان بهشت و دوزخ است محمّد و على و فاطمه و حسن و حسين و طيّبين از آل ايشان ، پس مى بينيم بعض شيعه خود را از جمله جمعى كه ايشان تقصير كرده اند در عرصه عرصات كه گرفتار شده[اند ]به شدايد آن روز ، پس مى فرستيم شيعيان بسيار خوب خود را مثل سلمان و مقداد و ابوذر و عمّار و جماعتى كه با ايشان نظير بودند در عصر ايشان و در ساير اعصار ، پس بر ايشان فرود مى آيند و ايشان را از آن محنت ها مى ربايند چنانچه بازها و چرخ ها شكار خود را ربايند بعد از آن داخل كنند ايشان را در