اين باشد / 21 / كه چنانچه توفيق اين حضور به فضل تو منوط است ، وفاى به آن وعده نيز به آن فضل مربوط است .

قوله : فأنجز لنا موعدهم

موعد يا مصدر ميمى و اشارت است به وعده اى كه اللّه تعالى در شأن اوصياء كرده كه شيعيان و زُوّار ايشان را به سعادت ابدى فايز گرداند ؛ چنانچه براى زيارت هر امامى فضلى عظيم و ثوابى جسيم در مظانّ آن مروى است . و يا اسم زمان و اشارت است به حالت رجعت كه ائمه عليهم السلام رجوع به زمين خواهند نمود و فرمان فرمايى خواهند فرمود و مؤمنان كه قبل از آن مرده باشند ، زنده شده ، نصرت ايشان خواهند نمود ؛ موافق آنچه در توضيح فقره «والفوز في كرّتكم» مى آيد ، إن شاء اللّه تعالى .

قوله : غيرَ محلِّئين... الخ

غير ، حال است از ضمير منصوب در «أوردنا» يا ضمير مجرور در «موردهم» به اعتبار اين كه در معنى مفعول مضاف است . و محلِّئين ـ به فتح حاء حطّى و شدّ و فتح لام و كسر همزه ـ مأخوذ است از «حلّأتُ الإبلَ عن الماء» ^۱ يعنى دور كردم شتر را از آب . و گاهى همزه آن ابدال به ياء مى شود تخفيفا ، چنانچه در «قرأتُ» مى گويند «قَرَيتُ» و در نسخه هاى معتمده اين زيارت نامه همزه مكتوب است ، اما در نسخه عتيقه كتاب اقبالمحلِّيين به دو ياء ضبط شده و در بعض نسخ به يك ياء نيز به نظر رسيده و آن مبنى است بر ابدال ياء لام الفعل به الف و اسقاط آن به التقاء ساكنين وعلى التقادير «عن وِردٍ» متعلّق است به محلِّئين .

قوله : دار المقامة والخلد

مقامه ـ به ضمّ و فتح ميم ـ مصدر [است] و دار المقامه عبارت است از بهشت كه جاى ايستادن هميشگى است و اشارت است به كريمه «الَّذِى أَحَلَّنَا دَارَ الْمُقَامَةِ»^۲ كه در ذيل