دوستی از منظر دينی؛ با نگاهی به شرايط دوستی دختر و پسر

نشریه : ماهنامه معرفت

نویسنده : پديدآورنده : علی احمد پناهی

چکیده :

يكی از نيازهای اساسی روان انسان نياز به دل بستگی و تعلّق به گروه و ارتباط با همنوعان و همسالان است. افراد انساني در هر مرحله از رشد و تحوّلات زندگی، محتاج گروه يا فردی هستند كه به آن تعلّق داشته باشند. اين گروه در ابتدا خانواده است و سپس مدرسه و دوستان و كمی بعد جامعه و افراد آن. فرد به وسيله دوستان و افراد جامعه و به وسيله قضاوت آنان، به خصوصيات اخلاقی و استعدادهای خود پی می برد و در ارتباط با جامعه، آداب و رسوم اجتماعی را می آموزد و هنجارهای اجتماع را كشف می كند. دوست و ارتباطات دوستانه باعث رشد شخصيت و كمال آن می شود. اگرچه دوستی و رفاقت با ديگران می تواند ضررهايی هم برای انسان به وجود آورد، بخصوص اگر دوستی ها افراطی و غير متعادل باشند ـ مثل وابستگی بيش از حد به دوست و تقليد كوركورانه از او ـ ولی فوايد و ثمرات دوستی متعادل و سنجيده به حدّی هستند كه ضررهای آن قابل قياس با فوايد آن نمی باشند.