شرح حکمت 426 نهج‌البلاغه - اعتماد نکردن به دو چیز

^{امام علی علیه السلام می فرماید:}
لايَنْبَغی لِلْعَبْدِ اَنْ يَثِقَ بِخَصْلَتَيْنِ: الْعافِيَةِ وَ الْغِنی، بَيْنا تَراهُ مُعافًی اِذْ سَقِمَ، وَ بَيْنا تَراهُ غَنِيّاً اِذِ افْتَقَرَ.

بنده را نسزد كه به دو صفت اعتماد كند: تندرستی و توانگری. چه اينكه در همان وقت كه او را تندرست بينی ناگهان بيمار می‌شود، و آن زمان كه او را توانگر بينی به ناگاه تهيدست می‌گردد.

_{نهج البلاغه، حکمت ۴۲۶}