امام على عليه السّلام می فرماید:
اِنَّ لِبَنى اُمَيَّةَ مُرْوَداً يَجْرُونَ فيهِ، وَلَوْ قَدِ اخْتَلَفُوا فيما بَيْنَهُمْ ثُمَّ كادَتْهُمُ الضِّباعُ لَغَلَبَتْهُمْ؛
بنى اميه را عرصه مهلتى است كه در آن میرانند، جون بينشان اختلاف پيدا شود اگر كفتارها فريبشان دهند بر آنان پيروزى يابند.
نهج البلاغه، حکمت ۴۶۴
سید رضی گوید: «مِرود» در اينجا مُفعَل است از « اِرواد» و آن مهلت دادن است. اين از فصيح‌ترين و شگفت‌ترين كلام است، گويى امام عليه السّلام مهلتى را كه بنى اميه در آن بودند، تشبيه به ميدانى كرده كه تا پايان آن مى‌تازند، و چون به نهايتش رسند، نظام حكومتشان از بين مى رود.
