شرح حکمت 468 نهج‌البلاغه ـ روزگار سخت

^{امام على عليه السّلام می فرماید:}

يأْتى عَلَى النّاسِ زَمانٌ عَضُوضٌ، يَعَضُّ الْمُوسِرُ فيهِ عَلى ما فى يَدَيْهِ وَ لَمْ يُؤْمَرْ بِذلِكَ، قالَ اللّهُ سُبْحانَهُ: «وَلاتَنْسَوُا الْفَضْلَ بَيْنَكُمْ». تَنْهَدُ فيهِ الاَْشْرارُ، وَ تُسْتَذَلُّ فيهِ الاَْخْيارُ، وَ يُبايِعُ الْمُضْطَرُّونَ وَ قَدْ نَهى رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ عَنْ بِيَع ِ الْمُضْطَرّينَ؛

بر مردم زمانى رسد بسيار سخت، كه توانگران در آن زمان از آنچه در دست دارند انفاق نكنند در حالى كه به نگاهدارى مال امر نشده‌اند، خداوند سبحان فرموده: «احسان بين خود را فراموش نكنيد».

در آن زمان بدكاران بلندمرتبه، و خوبان خوارمى شوند، تهيدستان هستى خودرا از روى ناچارى به قيمت اندك مى فروشند (و توانگران مى خرند) درحالى كه پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه وآله از چنين خريد و فروشى منع كرده.

_{نهج البلاغه، حکمت ۴۶۸}