شرح حکمت 472 نهج‌البلاغه ـ دعای باران

^{قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ فى دُعاء اسْتَسْقى بِهِ:}

اللّهُمَّ اسْقِنا ذُلُلَ السَّحابِ دُونَ صِعابِها؛

^{امام على عليه السّلام در دعايى كه با آن طلب باران نمود، فرمود:}

خداوندا، ما را به ابرهاى رام سيراب كن، نه ابرهاى سركش.

_{نهج البلاغه، حکمت ۴۷۳}

سید رضی گوید:

اين سخنى است عجيب رسا، چه اينكه آن حضرت عليه السّلام ابرهاى داراى رعد و برق و طوفان و صاعقه را به شترهاى سركشى كه بار را از پشت خود مى‌اندازند، و سواران خود را به زمين مى‌زنند، و ابرهاى خالى از اين امور وحشت‌زا را به شترهاى رامى كه شيرشان را مى‌دوشند و آنها هم فرمان مى‌برند، و بر آنها سوار مى‌شوند و آنها هم خوشرفتارى مى‌كنند تشبيه نموده.