شعر عاشورایی فارسی در دوره صفویه تا آغاز دوره مشروطه

در این دوره، بیش از چهل شاعر پارسى گو، در باره قیام امام حسین علیه السلام شعر سروده اند که از میان آنها، شاعرانى چون: شاپور تهرانى، محتشم کاشانى، صائب تبریزى، بیدل دهلوى، عُمّان سامانى و قاآنى را مى توان نام برد .

در آغاز این دوره ـ که حکومت شیعى صفویه، زمام امور ایران را به دست گرفت ـ، شعر عاشورایى، رواج و گسترش یافت تا آن جا که ادبیات دینى در این دوره، مملو از ادبیات «طَف» است. برخى ویژگى هاى شعر عاشورایى در این دوره، عبارت اند از:

یک . پیدایش نوحه هاى سینه زنى

در این دوره، علاوه بر رواج و گسترش اشعار عاشورایى، سبک تازه اى از شعر عاشورایى که امروز آن را با عنوان «نوحه هاى سینه زنى» مى شناسیم، با اشعار یغماى جندقى (۱۱۹۰ ـ ۱۲۷۶ق)، شکل گرفت.

دو . شعر قِصَصى و رِوایى

در این دوره، شعر قصصى (داستانى) و روایى (روایتگرانه)، رواج یافت و برخى شاعران، وقایع عاشورا و حوادث پس از آن را به قالب شعر در آوردند.

فدایى مازندرانى (۱۲۰۰ ـ ۱۲۸۲ق)، ماجراى شب عاشورا و توبه حُر را به شعر در آورده است، چنان که نیر تبریزى (۱۲۴۷ ـ ۱۳۱۲ق)، اشعارى با عناوین: «شب یازدهم»، «وصف على اکبر علیه السلام »، «وصف حر» و «وصف عبّاس علیه السلام » دارد که به شیوه روایى و داستانى بازگو شده اند. البتّه در اشعار این دوره نیز رثا و ذکر مصائب، موضوع غالب است.