صفت ودود خداوند

واژه شناسى «وَدود»

صفت «ودود» ( دوستدار) ، [بر وزنِ] «فعول» به معناى «فاعل» و از ريشه «ودد» است كه بر دوست داشتن دلالت مى كند و در معناى آرزو كردن نيز به كار مى رود . گفته مى شود : «وَددتُه» يعنى : او را دوست داشتم . همچنين گفته مى شود : وددتُ أنّ ذاك كان ؛ يعنى آرزو داشتم چنان مى بود ، هنگامى كه آرزوى چيزى در ميان باشد . «وُدّ» بر دوست داشتن دلالت مى كند و «وَدادة» بر آرزو كردن .

ابن اثير گفته است : در صفات خداى متعال ، «ودود» يا بر وزن «فعول» به معناى «مفعول» است ، يعنى : در دل هاى پيروانش محبوب است ، يا بر وزن «فعول» به معناى «فاعل» است ، يعنى : بندگان شايسته اش را دوست دارد ، به اين معنا كه از آنان خشنود است .

ودود، در قرآن و حديث

صفت «ودود» ، در قرآن كريم يك بار با صفت «رحيم» و يك بار با صفت «غفور» به كار رفته است .

صفت «ودود» در آيات و احاديث ، بر وزن «فعول» به معناى «فاعل» است ، نه «مفعول» ، و بر دوستى خدا نسبت به بندگانش دلالت مى كند . آنچه اين مطلب را تأييد مى كند ، آن است كه اين صفت ، همراه با صفت هايى همچون : «رحيم (آمرزنده)» و «غفور (مهربان)» (هر كدام يك بار) ـ كه معناى فاعلى دارند ـ به كار رفته است .