أَبُو عَبْدِ اللّهِ الاْءَشْعَرِيُّ ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا رَفَعَهُ ، عَنْ هِشَامِ بْنِ الْحَكَمِ ، قَالَ : قَالَ لِي أَبُو الْحَسَنِ مُوسَى بْنُ جَعْفَرٍ عليه السلام :
يَا هِشَامُ ، إِنَّ الْعَاقِلَ لاَ يُحَدِّثُ مَنْ يَخَافُ تَكْذِيبَهُ ، وَلاَ يَسْأَلُ مَنْ يَخَافُ مَنْعَهُ ، وَلاَ يَعِدُ مَا لاَ يَقْدِرُ عَلَيْهِ ، وَلاَ يَرْجُو مَا يُعَنَّفُ بِرَجَائِهِ ، وَلاَ يُقْدِمُ عَلى مَا يَخَافُ فَوْتَهُ بِالْعَجْزِ عَنْهُ».
امام كاظم عليه السلام فرمود:
اى هشام ! خردمند با كسى كه مى ترسد او را تكذيب كند ، سخن نمى گويد ، و از كسى كه مى ترسد منعش كند، چيزى خواهش ننمايد و آنچه را در توانش نيست، وعده ندهد و چيزى را كه به سبب آرزو كردنش توبيخ شود، آرزو نكند ، و بر كارى كه مى ترسد به جهت ناتوانى از دست برود ، اقدام نكند .
الکافی: ج۱، ص۴۱، ح۱۲