وارث صفت خداوند

واژه شناسى «وارث»

صفت «وارث (ميراث بَر) » ، اسم فاعل از ريشه «ورث» است و كار بُرد اين ريشه در باره چيزى است كه براى گروهى باشد، وسپس به واسطه ارتباط نَسَبى يا سَبَبى، از آنِ ديگران شود .

 ممكن است به كار بردن نام «وارث» در مورد خداى متعال، به اين جهت باشد كه هر موجودى در اين جهان، عمر محدودى دارد و تنها موجودى كه ازلى و ابدى است، خداست و در نتيجه، او وارث همه چيز است. خداى سبحان، هميشه مالك حقيقى و مطلق همه چيز است؛ امّا نام «وارث» به اعتبار باقى بودن خدا بعد از نابودى موجودات، «به مالكيّت خدا» اشاره مى كند.

 احتمال ديگر، اين است كه: چون كسى كه چيزى به او به ميراث مى رسد، آن را بدون زحمت و سختى به دست آورده است و خداوند نيز بدون هيچ گونه زحمت و سختى، مالك همه موجودات است، پس مى توان خداوند را «وارث» ناميد .

وارث، در قرآن و حديث

در قرآن كريم، برگرفته ها از ريشه «ورث» پانزده بار به خدا نسبت داده شده است و صفت «وارث» سه بار به كار رفته است .

 در آيات و احاديث، خداى سبحان، وارث همه موجودات جهان دانسته شده است. دليل اين مطلب، آن است كه همه مالكانِ اشيا در اين جهان، عمر محدودى دارند و همه چيزها جز خدا، نابود خواهند شد. از اين رو، خدا وارث همه چيز است. البته همان طور كه در توضيح صفت «مالك» گفته شد، مالكيّت حقيقى و مطلق، فقط از آنِ خداست و دارايى هاى ديگران، اعتبارى و در طول دارا بودن خداى متعال است.