بِآل مُحَمَّدٍ عُرِفَ الصَّوَابُوَ فى أَبْيَاتِهِمْ نَزَلَ الْكِتَابُ
وَ هُم حُجَجُ الإلهِ عَلَى الْبَرَايَابِهِمْ وَ بِحُكْمِهِمْ لا يُسْتَرَابُ . ¹

درآمد

مسئله علم پيامبر صلى الله عليه و آله و امامان عليهم السلام ، هر چند (در روزگاران دور، به سببِ مداخله هاى غاليان، و در روزگاران نزديك تر، به واسطه تفاسير متصوّفانه و متفلسفانه و حشويانه از مواريث غلات) پيوسته جلوه اى غامض و بُغرنج داشته است، در نهادِ خود، بس روشن و بى زنگار مى نمايد.
خداوند، واپسين پيام آور خود را در سرزمين حجاز برانگيخت. اين پيام آور، چونان ديگر پيام آورانِ خداوند، مردى بود از جنسِ بشر، و نه از گونه اى ديگر. بسيارى از انسان ها پيامبرانى را مى خواستند و مى پسنديدند كه فرابشرى (و مثلاً: از فرشتگان) باشند؛ امّا خداوند، شالوده كار را بر اين نهاد كه پيامبران، انسان هايى باشند چونان ديگر انسان ها. و اگر نه چنين بود، آيا پيامبران «اُسوه اى نيكو» و مقتدايى شايسته براى انسان هاى ديگر مى توانستند بود؟
اوصياى واپسينْ فرستاده خداوند، يكى پس از ديگرى، در كار ارشاد و راه نمايى مردمان، بر جاى او نشستند. اينان، جملگى، مردمانى كاردان و پارسا بودند كه از پيامِ