از آن جا كه وى در گردآورى اين سخنان، تنها به جنبه هاى بلاغى و زيباشناسى نظر داشته ، اسناد روايات را حذف كرده و براى آسان ياب شدن سخنان ، آنها را براساس حروف الفبا تنظيم كرده است .

جايگاه كتاب

آمدى، نه نخستين كسى است كه مشام جان خويش را از گلستان سخنان امام على عليه السلامعطرآگين ساخته، و نه آخرين آنها ؛ بلكه پيشينه گردآورى حِكَم علوى به دهه هاى نخستين تاريخ اسلام باز مى گردد ، ^۱ امّا حُسن گزينش و ترتيب سخنان امير مؤمنان توسّط آمدى ، از ديرباز، سبب شهرت اين اثر و اقبال به آن بوده است .
علاّمه مجلسى ، ضمن آن كه اين كتاب را در شمار مصادر بحارالأنوار آورده است ، درباره آن مى گويد : «كتابى است مشهور و متداول» . ^۲ همچنين صاحب مستدرك الوسائل ، ضمن برشمردن دلايل شيعى بودن مؤلّف آن ، مى گويد :
كسى كه در اين كتاب شريف تأمّل كند و از احاديث كتب عالمان شيعى آگاه باشد ، در مى يابد كه آمِدى، احاديث آن را از كتب حديثى شيعه گرد آورده است . ^۳

آثـار

يكى از زواياى تاريك حيات آمدى، شمار آثار و تأليفات اوست . جز غررالحكم ، از ديگر آثار او از كتاب جواهر الكلام فى الحكم و الأحكام نام برده شده است . ^۱

ويژگيهاى كتاب

غررالحكم و دررالكم، در بردارنده 11050 ^۲ سخن از سخنان كوتاه خداوندگار سخن ، آموزگار بلاغت ، امير مؤمنان ، على بن ابى طالب عليه السلاماست . آهنگ كلّى اين سخنان، با بيان نصيحت و اندرز و تشويق به اكتساب فضايل اخلاقى و اجتناب از فرو افتادن در رذايل اخلاقى است .
آمدى در مقدّمه اين اثر، انگيزه خود را از آفرينش اين مجموعه گران سنگ ، اندكْ شمار بودن كلمات گزينش شده در كتاب مئة كلمة مى داند . وى از جاحظ انتقاد مى كند كه : گوهرشناسى چون او را نمى سزيد از اقيانوس گوهرخيز سخنان آموزگار سخنورى، به اندكى از بسيار، بسنده كند . ^۳ او پس از مشاهده اين كاستى در كار جاحظ ، خود آستين همّت بالا مى زند و اين اثر سترگ را پديد مى آورد .