«غنی» صفت خداوند

واژه شناسى «غنى»

صفت «غَنى (بى نياز)» ، فعيل به معناى فاعل از مادّه «غنى» است كه بر بسندگى دلالت دارد. پس غناى خداى سبحان، به معناى بى نيازى مطلق اوست.

غنى، در قرآن و حديث

قرآن كريم، صفت «غنى» را در كنار صفت «حميد»، ده بار و با هر يك از صفات «حليم»، «ذو الرحمه» و «كريم»، يك بار ياد كرده است و تعبير :  «غَنِىٌّ عَنِ الْعَــلَمِينَ ؛ بى نياز از جهانيان است»  ، دوبار و هر يك از تعابير :  «غَنِىٌّ عَنكُمْ ؛ از شما بى نياز است»  و  «سُبْحَـنَهُ هُوَ الْغَنِىُّ ؛ او منزّه است، اوست بى نياز»  و  «اللَّهُ الْغَنِىُّ وَ أَنتُمُ الْفُقَرَاءُ ؛ خدا بى نياز است و شما نيازمندانيد»  ، يك بار ذكر شده است.

 احاديث نيز بر بى نيازى مطلق خدا و بى نيازى او از همه آفريدگان و نيازمندى آفريده ها به او و انحصار بى نيازى مطلق در او تأكيد كرده اند.