شاکر و شکور

واژه شناسى «شاكر» و «شكور»

صفت «شَكور (بسيار سپاس گزار) » ، مبالغه در «شاكر (سپاس گزار) » است و «شكر» يعنى : ستايشِ نيكى كننده ، به سبب نيكى اى كه بر تو ارزانى داشته است ، و شكر (سپاس گزارى / قدردانى) ، با گفتار و كردار ، ممكن مى شود و مانند حمد است، جز آن كه حمد ، اعم از آن است ، چرا كه تو انسانى را به خاطر ويژگى هاى زيباى او و به خاطر نيكىِ او حمد مى كنى ؛ امّا تنها به خاطر نيكىِ او (و نه ديگر ويژگى هايش) او را شكر مى نمايى.

شاكر و شكور ، در قرآن و حديث

در قرآن كريم، اين دو صفت شش بار به خدا نسبت داده شده اند : سه بار با صفت «غفور» و دو بار با صفت «عليم» و يك بار با صفت «حليم».

 در احاديث آمده كه خداى والا ، سپاس گزارِ كسى است كه او را سپاس بگزارَد و فرمان ببَرد ، و سپاس گزارىِ خداى پاك، پذيرش طاعت بنده و افزون كردن نعمت هاى اوست.