گواهى رفتارى خدا بر نبوّت انبيا

گواهى رفتارى نيز مى تواند به دو شكل باشد :

۱ . معجزه . يعنى كارى كه نشان دهد مدّعى نبوّت با خداى متعال ، ارتباط دارد. به همين دليل است كه قرآن كريم ، از اين كار به «آيه» و «بيّنه» تعبير مى كند؛ مانند افكندن عصا و تبديل آن به اژدها و زنده كردن مُردگان.

بر اين اساس، هرگاه كسى كه مدّعى نبوّت است ، معجزه اى بياورد، آن معجزه، گواهى عملى از جانب خداى متعال بر حقانيّت ادّعاى اوست.

۲ . تقرير . اگر فرض كنيم فردى خودش را براى مردم ، نماينده فلان شخص مشهور معرّفى نمايد و در حضور آن شخص مشهور، براى مردم ، سخنانى ايراد كند و مدّعى شود كه از جانب آن شخص است و آن شخص ، آزادانه و بدون آن كه عذرى داشته باشد ، سكوت اختيار كند، اين سكوت و خاموشى، تقرير يا شهادتى عملى از جانب آن شخصيت بر صدقِ نيابت مدّعى و درستى سخنان او به شمار مى آيد.

با توجّه به آنچه گذشت، چنان كه شخصى خودش را فرستاده خدا معرّفى كند و نبوّت خود را، به نحوى از انحا، در محضر پديد آورنده جهان ، مطرح سازد و نبوّت او را نه تنها توده مردم، بلكه حتّى اهل علم بپذيرند و خداى متعال ، ادّعاى او را در برابر مردم به طريقى روشن باطل نسازد، چنين سكوتى، شهادت عملى و تقرير و تأييدى است بر درستى و حقانيّت ادّعاى او.