سرداب نشينِ عرش پيما

رضا بابائى

تبارى والا، دودمانى بزرگ و نيايى جليل و شريف داشت. ^۱
در خانواده اى آكنده از كرامت و سرشار از جلالت بزاد و در دامان پاكنهادى نيك سرشت بباليد و از آبشخور زلال معرفت «ولايت» سيراب گشت و در سايه سار ارجمند «عترت» روزگار گذراند و به جايگاهى بلند از دانش و مكانتى فاخر از فقه و فقاهت دست يافت. او در محضر عالمان بسيارى زانوى تعلم به زمين زد و از زلال معارف استادان بسيارى نوشيد و خود از جمله سرچشمه هاى معرفت و آگاهى و نشر حقايق گشت. ابوحمّاد رازى مى گويد:
بر حضرت على بن محمد عليه السلام در «سُرّمن راى» وارد شدم، مسائلى در حلال و حرام با آن بزرگوار در ميان نهادم و پاسخ گرفتم. چون آهنگ رفتن كردم فرمود: ابوحمّاد هرگاه مسئله اى مشكل برايت پيش آمد آن را از عبدالعظيم حسنى بپرس و سلام مرا به او برسان. ^۲
اين جايگاه در منظر امام معصوم جايگاه خُردى نيست. به واقع امام عليه السلام او را در شناخت دين و تفسير آيين مبين و آگاهى از حقايق تعاليم سيد المرسلين صلى الله عليه و آله و آموزه هاى اميرالمؤمنين عليه السلام در چنان جايگاهى مى نگرد كه بدون هيچ گونه قيد و شرطى مردمان را به او ارجاع مى دهد.