مى خوانيم: «... و اللّه ما ترك الارض منذ قبض اللّه عزّوجلّ آدم الاّ و فيها امام يهتدى به الى اللّه، حجّة على العباد، من تركه هلك، و من لزمه نجا، حقّاً على اللّه؛ به خدا سوگند خداوند از زمان وفات حضرت آدم عليه السلام زمين را بدون امام رها نكرده است؛ امامى كه هادى بشر به سوى خدا و حجت بر بندگان است. هر كس او را رها كند هلاك شده و هر كس كه ملازم با او باشد نجات يافته است. اين حقّى است بر خداوند».
از اين حديث فهميده مى شود كه مراد از حجّت، كه زمين هيچ گاه خالى از آن نيست، علماى هر امّت نيستند؛ زيرا علما هادى امت به وظيفه اند؛ امّا آن امامى كه هادى به خدا و حقّ مطلق است و حجّتى است بر بندگان، كه ترك او موجب هلاكت و ملازمت با او موجب نجات است، همان امام معصوم است.

ضرورت شناخت امام

حضرت عبدالعظيم عليه السلام به سندش از عيسى بن سرى نقل كرده كه به امام صادق عليه السلام عرض كردم: رسول خدا صلى الله عليه و آله وسلم فرموده است: هر كسى بميرد و امام خود را نشناسد، همانند مردن جاهليت از دنيا رفته است؟
حضرت صادق عليه السلام پس از اين فرمود: نيازمندترين وقت بندگان به معرفت امام زمانى است كه نفسش به سينه او رسيده باشد... . ^۱ از اين حديث شريف دو نكته مهم استفاده مى شود:
1. انسان بايد امام خود را بشناسد و تحت ولايت او قرار گيرد و الاّ با جاهليت از دنيا رفته است و طبق قاعده لزوم و تناسب بين حكم و موضوع، مراد از امامى كه با نشناختن او انسان به مثل جاهليت از دنيا رفته امام به حقّ است نه هر امامى ولو جائر