روايات تأويلى در احاديث حضرت عبدالعظيم عليه السلام:على اصغر رضوانى

حديث اول:

در حديثى از حضرت عبدالعظيم عليه السلام مى خوانيم كه شخصى نزد امام صادق عليه السلام آيه: «قُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللّهُ عَمَلَكُمْ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ» را قرائت نمود. حضرت عليه السلام فرمود: آيه اين گونه نيست؛ بلكه «مأمونون» است و ما مأمونون هستيم.
در اينكه مراد حضرت صادق عليه السلام از اين جمله چيست، سه احتمال وجود دارد: 1. حضرت عليه السلام اشاره به نسخه خاصى از قرآن دارد كه نزد خودش موجود بوده كه در آن به جاى «مؤمنون» مأمونون ثبت شده است.
2. اشاره به تأويل و بطن قرآن است. گويا حضرت عليه السلام به اين نكته اشاره مى كند كه مقصود از مؤمنون، مأمونون است و مردم با وارد شدن در كشتى نجات ما، به امن و امان خواهند رسيد.
3. احتمال ديگر در اين حديث آن است كه آن حضرت عليه السلام در صدد تفسير و توضيح و رفع ابهام از لفظِ «مؤمنون» برآمده و آن را از ماده امن و امان دانسته تا بفرمايد «ما هستيم كه مايه امن و امان شماييم».