به «لأشربنا قلوبهم الايمان» تفسير كرده واين بدان معنا است كه مقصود از آيه، سيراب شدن از آبهاى گواراى مادى نيست؛ بلكه مقصود سيراب كردن دلها از نور ايمان است. ^۱
5. در حديث ديگر، حضرت عبدالعظيم عليه السلام به سند خود از امام باقر عليه السلام در تفسير قول خداوند عزّوجلّ «كَذَّبُوا بِآياتِنا كُلِّها» مى فرمايد: يعنى به تمام اوصيا. يعنى مصداق كامل و اتمّ آيات و نشانه هاى الهى كه هدايتگر مردم به سوى خداوند است، اوصياى پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم هستند؛ زيرا از آنجا كه آنان كلمة اللّه فعلى الهى و نيز اسوه تقوا و پرهيزكارى و مظهر جميع صفات جمال و جلال الهى اند، لذا بهترين نشانه و علامت براى معرفى خداوند و سوق بشر به حق و حقيقت اند.
6. و نيز آن حضرت عليه السلام به سندش از أسباط نقل مى كند: نزد امام صادق عليه السلام بودم كه شخصى از تفسير قول خداوند عزّوجلّ «إِنَّ فِي ذلِكَ لاَياتٍ لِلْمُتَوَسِّمِينَ وَ إِنَّها لَبِسَبِيلٍ مُقِيمٍ» سؤال نمود. آن حضرت عليه السلام در جواب فرمود: «مقصود از متوسمين ما هستيم. و سبيل مقيم هم راهى است كه ما آن را به پا داشته ايم». ^۲
امام باقر عليه السلام دراين حديث شريف به اين نكته اشاره مى كند كه بزرگ ترين شخصيتهايى كه با فراست تمام به اشيا نظر كرده و با نورانيّت آنها را مى شناسند، ما اهل بيت عليهم السلام هستيم وما انسانهاى كامليم كه بايد مردم از طريق ما راه را طى نمايند تا به سر منزل مقصود برسند.
7. حضرت عبدالعظيم عليه السلام در روايت ديگرى به سند خود از ابى خالد كابلى نقل مى كند: از امام باقر عليه السلام درباره قول خداوند متعال: «فَآمِنُوا بِاللّهِ وَ رَسُولِهِ وَ النُّورِ الَّذِي أَنْزَلْنا» سؤال كردم. حضرت عليه السلام فرمودند: «اى ابو خالد! به خدا سوگند كه مقصود از نور، امامان اند. اى ابو خالد! هر آينه نور امام در قلوب مؤمنين نورانى تر از خورشيد درخشان در روز است. اينان كسانى هستند كه قلوب مؤمنين را نورانى مى گردانند.