رافع و رفیع

واژه شناسى «رفيع» و «رافع»

صفت «رفيع» بر وزن فعيل، از ساخت هاى مبالغه و صفت «رافع (بركشنده / برافرازنده) » نيز اسم فاعل است. «رفع»، در لغت به معناى «مقابل فرو كشيدن و پايين آوردن» و نيز به معناى «نزديك ساختن» و «پخش كردن چيزى و آشكار كردن آن» است. و رفيع، به معناى «شريف» و «بلندمرتبه» به كار مى رود.

ابن اثير گفته است : در نام هاى خداى متعال، «رافع»، يعنى كسى كه مؤمنان را با خوش بخت كردن و دوستانِ خود را با نزديك ساختن [به خود] ، بالا مى برد، و رفع، ضدّ پايين آوردن است.

رفيع و رافع، در قرآن و حديث

در قرآن كريم، برگرفته هاى مادّه «رفع»، هجده بار به خداوند متعال نسبت داده شده است و نام هاى «رفيع» و «رافع»، هر كدام يك بار در آن به كار رفته است. قرآن كريم و احاديث، صفت رافع بودن را براى خدا، گاه نسبت به امور تكوينى (مانند: آسمان يا آسمان ها) مطرح كرده اند و گاهِ ديگر، نسبت به امور ارزشى و تشريعى (مانند: درجات يا اعمال).