خبیر

واژه شناسى «خبير»

صفت «خبير (آگاه) » ، در لغت به معناى فاعل از مادّه «خبر» است كه دلالت بر علم دارد. پس خبير به معناى «داناست» . ابن اثير بر اين باور است كه خبير ، به معناى كسى است كه به آنچه بوده و آنچه خواهد بود ، داناست و آگاه به حقيقت اشياست .

در پرتو اين سخن ، ملاحظه مى شود كه در نام خبير ، عنايت به مطلق بودن علم است.

خبير ، در قرآن و حديث

قرآن كريم ، صفت «خبير» را در كنار صفت «لطيف» ، پنج بار و در كنار صفت «حكيم» ، چهار بار و با صفت «عليم» نيز چهار بار، ذكر كرده است. اين كتاب آسمانى ، آگاه بودن خداوند عز و جل به انسان و به اعمال او و گناهانش را در سى موضع ، بيان كرده است ؛ ليكن صفت خبير ، بدون همراهى با صفتى ديگر ، تنها در يك مورد در آيه چهاردهم سوره فاطر ، آمده است.

صفت خبير در احاديث به معناى «كسى كه چيزى از چنگ [دانش] او در نمى رود و از او فوت نمى گردد» و «كسى كه راز و پنهان تر از آن را مى داند» ، آمده كه بر دانش مطلق و ژرف ، دلالت دارد.