حافى و حفى
پرسش :
حافی و حفی، به عنوان صفات خداوند، در لغت، قرآن وحدیث به چه معنا هستند؟
پاسخ :
واژه شناسى «حافى» و «حَفى»
صفت «حافى (عنايتگر) » در لغت، اسم فاعل و «حفىّ» ، فعيل به معناى فاعل از مادّه «حفى» است كه در اصلْ سه معنا دارد : باز داشتن، نيك پرسيدن و بررسيدن ، و «حفاء»، يعنى پا برهنگى ، در برابر كفش داشتن. از اصل دوم، اين گفتار است كه : «حفيتُ إليه فى الوصية » ، يعنى در سفارش به او، تأكيد كردم و «تحفّيتُ به» ، يعنى در گراميداشت او مبالغه كردم. «حفى»، يعنى كسى كه در پرسش، موشكافى كند. «حفيتَ بفلان و تحفّيت»، يعنى به او عنايت كردى و «حفىّ» ، يعنى دانا به چيزى . «حَفِىَ فلانٌ بفلانٍ»، يعنى كسى به ديگرى نيكى كرد و لطف ورزيد. «حفىّ»، يعنى لطف كننده. «فلانٌ حَفِىٌّ بفلان»، يعنى به حاجت وى مى پردازد و در حقّ وى نيكى مى كند. «تحفّى»، يعنى گفتار و ديدار نيكو.
حافى و حفىّ ، در قرآن و حديث
نام «حفىّ»، يك بار در قرآن كريم براى خداوند سبحان به كار رفته است : «او به من عنايتگر است» . حفى و حافى در اين آيه و در احاديث، به معناى مبالغه كننده در نيكى و پرسش و مراقبت و عنايت به احوال بندگان است و برگرفته از اصل معنايى دوم مادّه «حفى» است.
بخش پاسخ گویی پایگاه حدیث نت
