زهد در دنیا و شکر نعمت

حدیث :

حَدَّثَنَا الْحُسَيْنُ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ إِدْرِيسَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ عَنْ أَبِيهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ بَعْضِ النَّوْفَلِيِّينَ وَ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ رَفَعَهُ إِلَى أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ع قَالَ:

كُونُوا عَلَى قَبُولِ الْعَمَلِ أَشَدَّ عِنَايَةً مِنْكُمْ عَلَى الْعَمَلِ الزُّهْدُ فِي الدُّنْيَا قِصَرُ الْأَمَلِ وَ شُكْرُ كُلِّ نِعْمَةٍ الْوَرَعُ عَمَّا حَرَّمَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مَنْ أَسْخَطَ بَدَنَهُ أَرْضَى رَبَّهُ وَ مَنْ لَمْ يُسْخِطْ بَدَنَهُ عَصَى رَبَّهُ.

ترجمه :

محمد بن سنان در يك حديث مرفوع نقل مى‏كند كه امير المؤمنين (ع) فرمود:

قبول شدن عمل را بيش از خود عمل مهم بداريد، زهد در دنيا كوتاه كردن آرزوها است و شكر هر نعمتى پرهيز از چيزى است كه خدا آن را حرام كرده است، هر كس بدنش را (در انجام واجبات) به زحمت اندازد، پروردگارش را خوشنود كرده و هر كس بدنش را به زحمت نياندازد، پروردگارش را نافرمانى كرده است.

_{الخصال، ج‏۱، ص۱۴}