30صفر

۳۰صفر
شهادت حضرت امام علي بن موسي الرضا(ع)در مَرو (۲۰۳ ق)
شرح مناسبت:
امام على بن موسى الرضا(ع) در روز جمعه، آخر صفر سال ۲۰۳ هجرى بر اثر سم در توس به شهادت رسید. عمر شریف ایشان ، ۵۵ سال بود که در بیست سال آن ، امامت شیعه را عهده دار بود.
خلاصه ای از مشهورترین روایت در مورد چگونگی شهادت امام رضا(ع) از قول ابوصلت هروی چنین است:
امام رضا(ع) فرمود: «اى ابو صلت! فردا من بر این فاجر ، وارد مى شوم . پس اگر از آن جا سر برهنه خارج شدم ، با من سخن بگو و من پاسخت را خواهم داد؛ ولى اگر در بازگشت، سرم را پوشیده بودم ، با من سخن مگو» .
چون صبح شد ، لباس خود را بر تن کرد و در محراب عبادتش نشسته بود که غلام مأمون وارد شد و گفت: امیر ، شما را احضار کرده است. امام(ع) برخاست و حرکت کرد . من در پى او مى رفتم تا بر مأمون وارد شد.
در دست مامون خوشه انگورى بود. از حضرت خواست تا مقداری از آن بخورد.
امام(ع) فرمود: «چه بسا انگورى نیکو و از بهشت است» اما از آن نخورد. مامون گفت: باید تناول کنى. براى چه نمى خورى؟ شاید خیال بدى در باره من کرده اى؟ سپس خوشه انگور را برداشت و چند دانه از آن را خورد و بعد نزد امام آورد . امام(ع) از او گرفت و سه دانه از آن را به دهان گذارد و خوشه را بر زمین نهاد و برخاست. مأمون پرسید: به کجا می روى؟ فرمود: «بدان جا که تو مرا فرستادى». آن گاه عبا به سر کشیده ، خارج شد.
پس از آن بود که امام رضا(ع) به شهادت رسید.
آیات و روایات متناسب :
شهادت امام رضاعليه السلام
پیامبر خدا صلی الله علیه و آله:
سَتُدفَنُ بَضعَةٌ مِنّی بأرضِ خُراسانَ، لا یزُورُها مُؤمِنٌ إلّا أوجَبَ اللّهُ عزّ و جلّ لَهُ الجَنَّةَ و حَرَّمَ جَسَدَهُ علی النّارِ.
زود باشد که پاره ای از تن من در خاک خراسان دفن شود. هیچ مؤمنی آن را زیارت نکند مگر آن که خداوند عزّ و جلّ بهشت را بر او واجب و بدنش را بر آتش دوزخ حرام گرداند.
بحار الأنوار: ۱۰۲/ ۳۱/ ۱
امام علی(ع):
سَیقتَلُ رُجُلٌ مِن وُلدِی بِأرضِ خُراسانَ بِالسَّمِّ ظُلما، اسمُهُ اسمِی، و اسمُ أبِیهِ اسمُ ابنِ عِمرانَ موسی(ع)، ألا فَمَن زارَهُ فی غُربَتِهِ غَفَرَ اللّهُ تعالی ذُنوبَهُ.
زودا که مردی از فرزندان من در خاک خراسان به زهر ستم کشته شود؛ نام او نام من است و نام پدرش نام پسر عمران، موسی(ع). بدانید که هر کس او را در غربتش زیارت کند، خداوند متعال گناهانش را بیامرزد.
عیون أخبار الرِّضا: ۲/ ۲۵۹/ ۱۷
امام باقر(ع):
إنَّ بَینَ جَبَلَی طُوسَ قَبضَةً قُبِضَتْ مِنَ الجَنَّةِ، مَن دَخَلَها کانَ آمِنا یومَ القِیامَةِ مِنَ النارِ.
میان دو [رشته ] کوه طوس، خاکی است که از بهشت آورده شده است. هر که به آن خاک [برای زیارت ] قدم گذارد، در روز قیامت از آتش دوزخ ایمن باشد.
عیون أخبار الرِّضا: ۲/ ۲۵۶/ ۶
امام کاظم(ع):
إنَّ ابنِی عَلِیا مَقتولٌ بِالسُّمِّ ظُلما و مَدفونٌ إلی جَنبِ هارُونَ بِطُوسَ، مَن زارَهُ کمَن زارَ رسولَ اللّهِ صلی الله علیه و آله.
فرزندم علی به زهر ستم کشته و در کنار هارون، در طوس دفن می شود. هر که او را زیارت کند مانند کسی است که رسول خدا صلی الله علیه و آله را زیارت کرده باشد.
عیون أخبار الرِّضا: ۲/ ۲۶۰/ ۲۳
امام رضا(ع):
ما زارَنِی أحَدٌ مِن أولِیائی عارِفا بِحَقِّی إلّا تَشَفَّعتُ لَهُ یومَ القِیامَةِ.
هیچ یک از دوستان من که عارف به حق و مقام من باشد زیارتم نکند مگر این که در روز قیامت شفاعتش کنم.
عیون أخبار الرِّضا: ۲/ ۲۵۸/ ۱۶
امام رضا(ع):
مَن زارَنِی عَلَی بُعدِ دارِی، أتَیتُهُ یومَ القِیامَةِ فی ثلاثِ مَواطِنَ حتّی اخَلِّصَهُ مِن أهوالِها: إذا تَطایرَتِ الکتُبُ یمینا و شِمالًا، و عِندَ الصِّراطِ و عِندَ المِیزانِ.
هر که مرا در دیار غربت زیارت کند، روز قیامت در سه جا به داد او می رسم و از هراسها و سختیهای آنها نجاتش می دهم: وقتی که نامه های اعمال از راست و چپ پراکنده شوند و هنگام گذشتن از صراط و موقع سنجیدن میزان [اعمال ].
عیون أخبار الرِّضا: ۲/ ۲۵۵/ ۲