۱. پس از پايان جنگ نهروان، جمعى از خوارج به اين جمع بندى رسيدند که همه فتنه ها به سه تن باز مى گردد: على(ع)، معاويه و عمرو بن عاص. سه تن از آن جمع، کشتن آنان را به عهده گرفتند.

عبد الرحمان بن ملجم از قبيله بنى مراد، کشتن على(ع) را به عهده گرفت. بُرَک بن عبد اللّه از قبيله بنى تميم، کشتن معاويه را، و عمرو بن بکر از همين قبيله کشتن عمرو بن عاص را. آنها تصميم گرفتند ـ بنا بر مشهور نزد ما ـ در شب نوزدهم ماه، آنان را ترور کنند.

عمرو بن بکر ديگرى را که آن شب به جای عمرو عاص به نماز رفته بود کشت، بُرَک بن عبد اللّه، معاويه را زخمى کرد؛ امّا ابن ملجم نيّت پليد خود را عملى ساخت و امام على(ع) را به قتل رساند.

۲. شب قدر، شب شکوهمند به سبب نزول قرآن؛ شبى که والاترين و پر برکت ترينِ شب هاى سال به شمار مى رود.

جايگاه والاى اين شب و نقش رساى آن در ميهمان سراى الهى و بهره ورى از برکات و دست آوردهاى اين ضيافت الهى، تا آن جاست که امام صادق(ع) آن را «قلبِ» اين ماه ناميده است. کسى که بخواهد ماه رمضان براى او ماهى زنده، با نشاط، حيات آفرين و سرشار و پربار باشد، بايد از اين قلب، مواظبت کند. مراقبت از اين قلب، ممکن است سرنوشت ساز و بيمه کننده همه عمر انسان باشد.