معناى شرك و مشرك

شرك، ضدّ توحيد و به معناى اعتقاد به قدرت هاى موهوم است . موحّد، حقيقتْ پرست و يكتاپرست است و مشرك ، موهومْ پرست و مطيع قدرت هاى خيالى و پندارى است. قدرت هاى موهومى كه مورد پرستش مشركان قرار مى گيرند، به سه دسته تقسيم مى شوند و به تعبير ديگر، در جهان بينى شرك و مشركان، سه نوع بُت وجود دارد : بُت نفس ، بُت جماد ، و بُت قدرت هاى طاغوتى .

قدرت موهوم، گاه بُت نفس امّاره است، چنان كه در قرآن كريم ، بدان چنين اشاره شده:

«مَنِ اتَّخَذَ إِلَـهَهُ هَوَاهُ.[۱]

آيا آن كس را ديدى كه هواى نفس خود را به خدايى گرفته بود؟»  .

گاه ، بت هايى است كه از جمادات ساخته شده اند (مانند «لات» و «هُبَل» كه پيش از بعثت پيامبر صلى الله عليه و آله ، در حجازْ مورد پرستش قرار مى گرفتند) و گاه بُت، قدرت هاى نامشروع و حاكميت هاى طاغوتى است. امام خمينى قدس سرهقدرت هاى استكبارى را «بت هاى نو» ناميده است .

موحّد، حقيقتْ پرست است و يكتاپرست . موّحد ، نه خودپرست است ، نه جمادْپرست است و نه قدرتمندْپرست . موّحد ، فقط خدا را منشأ قدرت و اثر مى داند . لذا فقط او را مى پرستد و از او اطاعت مى كند . موحّد ، فقط خدا را مالك سود و زيان مى داند و از اين رو ، فقط از او كمك مى خواهد و از او بيم دارد ، بر هيچ قدرتى جز خدا ، تكيه نمى كند و از هيچ قدرتى جز خدا نمى هراسد.

مشرك ، موهومْ پرست و فرمانبَر قدرت هاى خيالى است ؛ گاه خود را مى پرستد ، گاه ساخته خود را ، و گاه زورمداران جهان را ، و گاه نيز هر سه را!

خطر بزرگى كه امروز ، جوامع توحيدى را تهديد مى كند ، شرك عملى به معناى سوم ، يعنى پرستش و فرمانبرى از بت هاى نو و قدرت هاى استكبارى است و فلسفه برائت از مشركان در جهان امروز ، مبارزه با سلطه جويى قدرت هاى طاغوتى ، و استقلال ، عزّت و اقتدار مسلمانان در جهان است .