نور بودن خداوند

یک) واژه ی «نور» تنها در مورد خدا به کار نرفته تا آنگونه بتوان تفسیر کرد. به عنوان نمونه در آیه ی زیر مراد از نور، قرآن است:

«اتَّبَعُوا النُّورَ الَّذِی أُنْزِلَ مَعَهُ أُولئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ؛ پیروان نورى که با پیامبر نازل شده، رستگارند» (اعراف، آیه ۱۵۷)

در آیه ی زیر غرض از نور، ایمان است:

«اللَّهُ وَلِی الَّذِینَ آمَنُوا یخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ؛ خداوند ولى کسانى است که ایمان آورده‏اند، آنها را از ظلمتهاى (شرک و کفر) به سوى نور (ایمان) رهبرى مى‏کند» (بقره، آیه ۲۵۷)

در حدیث های زیر نیز اموری، نور خوانده شده اند:

پیامبر(ص): العلم نور. (قرّه العیون، ص ۴۳۸)

پیامبر(ص): الصَّلاهُ نورٌ. (صحیح مسلم: ۱/ ۲۰۳/ ۱)

امام علی(ع): الفِکرَهُ نورٌ. (دستور معالم الحکم: ۲۱)

پیامبر(ص): العَقلُ نورٌ (عوالی‏ اللآلی: ۱/ ۲۴۸/ ۴)

امام علی(ع): الدِّینُ نورٌ. (غرر الحکم: ۲۱۳)

دو) خود قرآن گواهی می دهد که خداوند قابل دیدن نیست در حالی که نور قابل رؤیت است:

«لن ترانی؛ هرگز مرا نمی بینی» (اعراف، آیه ۱۴۳)

«لاتدرکه الابصار؛ چشم ها او را نمی بینند» (انعام، آیه ۱۰۳)

سه) اگر خداوند واقعا همان نوری باشد که می بینیم، پیامبر و در پی او امامان(ع) سفارش می کردند که به نور احترام گذاشته شود حال آنکه چنین نیست و نور در نظر مسلمانان از احترام برخوردار نیست.

نتیجه:

در آیه ی «الله نور السماوات والارض» صرفا خداوند به نور تشبیه شده است یعنی وجودی آشکار و آشکارکننده ی غیر. اگر کسی گفت: «زید شیر است» به این معنا نیست که زید گوشت خوار است؛ یال دارد و با چهار دست و پا راه می رود و… بلکه یعنی از نظر شجاعت مانند شیر است.