كسايى مروزى

كسايى مروزى

شاعر قرن چهارم

بيزارم از پياله ، وز ارغوان و لاله                    ما و خروش و ناله ، كُنجى گرفته مأوا

هم نگذرم سوى تو، هم ننگرم سوى تو                        دل ناورم سوى تو، اينك كنم تبرّا[۱]

دست از جهان بشويم ، عزّ و شرف نجويم                    مدح و غزل نگويم ، مقتل كنم تقاضا

ميراث مصطفى را ، فرزند مرتضى را              مقتول كربلا را ، تازه كنم تولّا

آن مير سر بُريده ، در خاك و خون تپيده                     از آبْ ناچشيده ، گشته اسير غوغا

تخم جهان بى بَر ، اين است و زين فزون تر                  كِهتر، عدوى مِهتر ! نادان ، عدوى دانا!

بر مقتل ـ اى كسايى ـ ، بُرهان همى نمايى                    گر هم بر اين بپايى ، بى خار گشت خرما

تا زنده اى چنين كن ، دل هاى ما حزين كن                 پيوسته آفرين كن ، بر اهل بيت زهرا.[۲]


[۱]اشعار حكيم كسايى مروزى: ص ۲۹ ـ ۳۰.

[۲]گزيده اشعار كسايى : ص ۴۸ .