واژه شناسى «مُنزِل»
صفت «مُنزِل (فروآور)»، اسم فاعل از «أنزَلَ، يُنزِلُ»، از ريشه «نزل» است كه بر فرود آمدن و افتادن شى ء دلالت مى كند، و «نزول» به معناى فرو افتادن از بالا و افتادن و فرود آمدن است.
مُنزِل، در قرآن و حديث
در قرآن كريم صفت «مُنزِل» چهار بار به اين صورت ها به خدا نسبت داده شده است : «نَحْنُ الْمُنزِلُونَ ؛ ما فرو آورنده ايم» و «خَيْرُ الْمُنزِلِينَ ؛ بهترينِ فرو آورندگان است» و «إِنَّا مُنزِلُونَ عَلَى أَهْلِ هَـذِهِ الْقَرْيَةِ رِجْزًا مِّنَ السَّمَآءِ بِمَا كَانُواْ يَفْسُقُونَ ؛ ما بر اهل اين شهر، به خاطر فسادى كه مى كردند، عذابى از آسمان فرو خواهيم آورد» و «وَ مَآ أَنزَلْنَا عَلَى قَوْمِهِ مِنم بَعْدِهِ ... ؛ پس از وى بر قومش فرو نياورديم...» . اين صفت در موارد بسيارى به صورت فعلى به كار رفته است .
در آيات و احاديث آمده است كه خداى متعال ، فرو آورنده همه چيز است، چه چيزهايى كه قرآن به فرو آوردن آنها تصريح كرده است (همچون : فرشتگان، قرآن ، آرامش، آب، مَنّ و سَلوا ،[۱]لباس ، چارپايان ، خواب سبك، و بركت ها) و چه غير آنها. دليل اين مطلب، آن است كه همه موجودات جهان، آفريده خدايند.
نكته قابل توجّهى كه در به كار بردن نام «مُنزل (فروآور) » براى خداى متعال وجود دارد ، اين است كه مقام خداى متعال ، بالا و مقام آفريدگان ، پايين است، و نزول نيز به معناى فرو افتادن چيزى از بالا به پايين است.
[۱]دو نعمت بهشتى كه براى نسل بنى اسرائيل فرستاده شد و احتمالاً خوراك گياهى (مثل ترنجبين) و مرغى مخصوص يا عسل بوده است .