امام على عليه السلام در چند جاى نهج البلاغة ، از آفرينش عالَم سخن گفته كه خلاصه نظر ايشان در اين خصوص ، چنين است: نخستين چيزى كه آفريده شد، فضايى بود كه خداوند ، آن را از عدم شكافت و در آن فضا ، ناحيه ها و كرانه ها و راه هاى هوا ايجاد كرد . سپس در اين فضا، مايعى سيّال و انبوه و متلاطم ، خلق كرد و آن را بر پشت بادى نيرومند و توفنده ، سوار كرد كه آن مايع را به هم پيوسته ، نگه مى داشت و از پراكندگى و از هم پاشيدن آن ، جلوگيرى مى كرد . آن گاه ، بادى سِتَرون، از نوعى ديگر، آفريد و آن را از يك سو ، بر آن مايع سيّال ، مسلّط ساخت و اين بار ، شروع به بر هم زدن مايع سيّال و بر انگيختن آن كرد ، به طورى كه مانند مَشكى كه [كه براى گرفتن كره شير و ماست ]بر هم مى زنند، آن مايع را به هم زد و مانند دود ، در همه جاى فضا ، پراكنده اش ساخت و از گاز حاصل شده (كه احتمالاً همان هيدروژن باشد) ، آسمان ها و ستارگان و شهاب ها را خلق كرد و خلأهايى ميان عناصر كهكشان ها كه همچنان آكنده از اين گازند. ذرّات اين گاز ، در مراكز معيّنى متراكم شدند و از تراكم آنها ، ستارگان ، به صورت اجرامى پديد آمدند، و از اين طريق ، چرخش اين ذرّات پيرامون اين مراكز ، انجام گرفت . با سرد شدن اين گاز و تبديل آن به عناصرى پيچيده تر، گازها به سيّالاتى مانند خورشيد، تبديل شدند . سپس اين سيّالات ، به جسم سختى مانند زمين و ستارگان سيّار، تبديل شدند. (ر . ك : تصنيف نهج البلاغه : ص ۷۷۸) .
