دايرة المعارف حديثى «الأوفى»

على صدرايى نيا

حديث به عنوان سرچشمه جوشان معارف اسلامى بعد از قرآن كريم همواره مورد توجه و عنايت انديشمندان مسلمان بوده است. در قرن دهم و يازدهم كه درايران سلسله صفوى حكومت را در دست داشت، فرصتى براى شيعيان به وجود آمد تا در زمينه علوم اسلامى، از جمله حديث و جمع آورى احاديث، اقدامات قابل توجهى انجام دهند. از جمله اين اقدامات تدوين چندين دايرة المعارف حديثى مانند الوافى توسط ملاّ محسن فيض كاشانى، بحارالانوار، توسط ملامحمد باقرمجلسى، و عوالم العلوم، توسط بحرانى و چند كتاب ديگر بود.
از دايرة المعارفهاى حديثى كه در اين دوره تدوين گرديد، كتاب الأوفى است. مقاله حاضر در صدد معرفى اين اثر و مؤلف آن است.

مؤلف كتاب

مؤلف اين كتاب ارزشمند «فضل على بيك بن شاهوردى بن خلف توشمال باشى» است. اطلاعات ما از زندگانى وى بسيار محدود است و در كتابهاى شرح حال و تاريخ كه در عصر او نوشته شده است، يادى از وى به چشم نمى خورد.
اطلاعات پراكنده اى كه از بعضى منابع از او به دست آمده است نشان مى دهد كه