۲۲۸۲۹.عنه عليه السلامـ في صِفَةِ المُنافِقينَ ـ: حَسَدَةُ الرَّخاءِ ، و مُؤَكِّدو (مُوَلِّد و) البَلاءِ ، و مُقنِطو الرَّجاءِ . ^۱

۲۲۸۳۰.عنه عليه السلام :لا تَكُن مِمَّن يَرجو الآخِرَةَ بغَيرِ العَمَلِ ......... يُعجَبُ بِنَفسِهِ إذا عُوفِيَ ، وَ يقنَطُ إذا ابتُليَ ......... إنِ استَغنى بَطِرَ و فُتِنَ ، و إنِ افتَقَرَ قَنِطَ و وَهَنَ . ^۲

۲۲۸۳۱.عنه عليه السلام :و لا تَيأسَنَّ لِشَرِّ هذهِ الاُمَّةِ مِن رَوحِ اللّهِ ؛ لِقولِهِ تعالى : «إنّهُ لا يَيْأسُ مِنْ رَوْحِ اللّهِ إلاّ القَوْمُ الكافِرونَ»^۳ . ^۴

۲۲۸۳۲.عنه عليه السلام :لا تَطْمَعُوا في غَيرِ مُقبلٍ و لا تَيأسُوا مِن مُدبِرٍ ^۵ ؛ فإنَّ المُدبِرَ عَسى أن تَزِلَّ بهِ إحدى قائمَتَيهِ و تَثبُتَ الاُخرى ، فتَرجِعا حتّى تَثبُتا جَميعا . ^۶

(انظر) الإمامة الخاصّة : باب 0 251.
الرجاء : باب 1452.

۲۲۸۲۹.امام على عليه السلامـ در معرّفى منافقان ـفرمود : حسودانِ آسايش [ديگران] هستند، به گرفتارىِ [مردم ]دامن مى زنند، و اميد را به يأس مى كشانند.

۲۲۸۳۰.امام على عليه السلام :چونان كسى مباش كه بدون عمل به [ثواب ]آخرت اميد مى بندد ......... هرگاه عافيت بيند خودپسند شود و هرگاه گرفتار گردد، نوميد مى شود ......... اگر بى نياز شود، سرمست و فريفته گردد و اگر نيازمند شود، به نوميدى و سستى گرايد.

۲۲۸۳۱.امام على عليه السلام :حتّى براى بدترين فرد اين امّت از رحمت خدا نوميد مشو؛ زيرا كه خداوند متعال فرموده است: «از رحمت خدا نوميد نشود مگر گروه كافران».

۲۲۸۳۲.امام على عليه السلام :به آن كس كه به كار دنيايى شما توجه ندارد طمع نكنيد، و از هيچ بخت برگشته ناكامى قطع اميد مكنيد؛ زيرا ممكن است كه يكى از دو پاى او بلغزد و پاى ديگرش استوار ماند و آنگاه هر دو پايش به حالت اول برگردد و استوار بر جاى ماند.